وقتی که بیدار شد، اوّل متذکّر بشود که این اعاده‌ی روح به بدن او، نظیر احیای بعد الموت است؛ و این نعمت جدیدی است. چرا که هزاران نفر به خواب رفتند، بیدار نشدند مگر در قبر در حالی که نعمت اقتدار عمل از ایشان سلب شده…
آن وقت سجده‌ی شکری به جای آورده به خودش بگوید: تو را که جواب کَلاّ نگفتند و برگرداندند! تو می‌توانی در این بیداری –که بیدار شدی- علاج تام ماسبق و تدارک مافات را بکنی و خودت را از مقرَّبین گردانی. خلاصه در عرض این یک روز، تجارتی بکنی که ربح سلطنت دنیا و آخرت را ببری؛ بلکه تجارتی بکنی که ربحش قرب خداوند جلیل و جمیل تعالی جلَّ جلاله باشد.
حالا که این سرمایه را به تو دادند، قطعاً به زودی این را از دست تو خواهند گرفت!
پس تمام همّت خود را در این مدّت مهلت، طلب رضای حضرت او جلَّ جلاله بکن. و اگر همّت مردان داری، از ماسوی چشم پوشیده، پای بر دنیا و آخرت زده، «قُلِ اللَّهُ ثُمَّ ذَرْهُمْ فی خَوْضِهِمْ یَلْعَبُونََ» ](انعام/۹۱) «بگو: الله سپس آن‌ها را در گفتگوهای لجاجت آمیزشان رها کن تا بازی کنند!»[
تمام فکر و هوش و حواست پیش او جلَّ جلاله باشد؛ و از درگاه او هم غیر از وصل خودش هیچ تمنّا نکنی و عرض بکن:
ما از تو نداریم، به غیر از تو تمنّا
منبع: کتاب به سوی دوست، ص ۶۵
پاسخ دهید