امروزه رای اکثریت و عمل به آن، یکی از موضوعات جدید و محوری نظام های دموکراتیک به شمار می رود. عمدتا نظام های سیاسی اومانیستی به فراخور اصول و مبانی فکری مورد پذیرش خود، تلاش می کنند اعتبار فزاینده ای به رای اکثریت ببخشند و از این رهگذر مردم سالار بودن واقعی خود را به اثبات رسانند؛ اما در نظام مردم سالاری دینی که بر پایه و اساسی متفاوت بنیان نهاده شده است و خداوند متعال در کانون و مرکزیت امور قرار دارد، باید این موضوع از منظر فقه القرآن و فقه الحدیث واکاوی شود. پاسخ این موضوع در این نوشتار از منظر فقه القرآن و با تاکید بر دیدگاه های مفسران شیعه مورد بررسی قرار می گیرد. دیدگاه برگزیده در این باره آن است که نظریه اکثریت اغلب جنبه اعلامی داشته، تصمیم گیری نهایی به جز در موارد خاص، با حاکم اسلامی منصوب از طرف خداوند است.