به یاد دارم تا وقتى در نجف اشرف بودیم، مرحوم آقاسیّد ابوالحسن اصفهانى « عمل امّ داوود » ر.ک: اقبال الاعمال، ص ۶۵۸٫ را با روزه انجام مى  داد! خدا مى  داند که آن بزرگوار به چه مقاماتى رسیده بود.در توصیف او گفته  اند:

عِشْ یا أَبا حَسَنٍ عَلى رَغْمِ الْعِدى    مَلِکَ الزَّمانَ وَ آیَهَ الرَّحْمنِ

اى ابوالحسن، على رغم دشمنان، هم چنان به عنوان پادشاه زمانه و آیت خداوند رحمان بِزى.

آن بزرگوار با آن همه مقامات دینى و زعامت عامّه و مرجعیّت و تدریس و جواب استفتائات و صرف اموال و وجوهات در موارد آن، تا سنین پیرى، رسیدگى به مراجعین مستحقّ، « عمل اُمّ داوود » و اعتکاف در مسجد کوفه را ترک نکرد. آیا ما با آن  ها شباهت داریم؟! این گونه امور خیلى پشت کار عجیبى مى  خواهد، ما در چه وادى  اى هستیم؟! در فکر مادّیّات و دنیا، لذا به جایى نرسیدیم.

آقاى دیگر از معاصران آقا سید ابوالحسن اصفهانى کلید « مسجد هندى » را گرفته بود و شب  ها در آن مسجد مشغول عبادت مى  شد. این ها چه آدم  هایى بودند. این ها هم در عبادات و عملیّات گویى خودکشى مى  کردند، و هم در علمیّات و درس و بحث بسیار پر کار بودند. در پر کارى مرحوم آقا سیّد ابوالحسن اصفهانى همین بس که گویى دوره  ى فقه را حاضر الذّهن بود. ما خود دیدیم که بدون مطالعه درس گفت؛ زیرا هم خودشان و هم شاگردان در روز شروع درس نمى  دانستند که درس از کجا باید شروع شود، ایشان درس خارج فقه را به صورت اتّفاقى از جایى شروع نمود و مانند کسى که مطالعه کرده باشد، به آخر رساند.

منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد۱ / محمد حسین رخشاد