آیا فقها بر احادیث حضرت زهرا(س) برای استنباط احکام شرعی استناد کرده‌اند؟
روایات و فرازهایی از خطبه‌های حضرت زهرا(س) وجود دارد که به احکام فقهی اشاره دارند و فقها به پارهای از سخنان حضرت زهرا(س) درباره برخی از مسائل فقهی استناد کرده‌اند؛ مانند سخنان آن حضرت درباره فلسفه احکام، قاعده «ید»، محتوای یک وصیت‌نامه و … .
روایات و فرازهایی از خطبه‌های حضرت زهرا(س) وجود دارد که به احکام فقهی اشاره دارند و فقها به پارهای از سخنان حضرت زهرا(س) درباره برخی از مسائل فقهی استناد کرده‌اند و در این باره کتاب‌هایی نیز به صورت اختصاصی نوشته شده است.[۱] البته باید توجه داشت که خطبه‌های طولانی و مفصّل حضرت فاطمه زهرا(س) که مشتمل بر ابواب مختلف معرفتی است، در نگرشی فقاهتی می‌تواند در استنباط بسیاری از احکام مورد استفاده قرار گیرد که این امر نیازمند تلاش تخصّصی و فقیهانه است. علاوه بر روایات و خطبه‌ها که می‌توان آنها را سنت گفتاری حضرت زهرا(س) نامید، سیره آن حضرت نیز که همان سنت فعلی است، به عنوان مصدری برای تشریع احکام می‌تواند به کار گرفته شود.
برخی از روایات فقهی بر اساس موضوعات آنها بدین قرار است:
۱ – فلسفه احکام
حضرت فاطمه زهرا(س) در بخشی از خطبه مفصل خود که در مسجد مدینه پس از وفات پیامبر اکرم(ص) ایراد فرمود، ضمن اشاره به برخی احکام الهی، فلسفه وضع این احکام را بیان می‌کند. مسلماً توجه به حقیقت احکام و حدود الهی و علل تشریع آنها در بحث‌های فقهی راه گشا است.[۲] آن حضرت در قسمتی از خطبه می‌فرماید: «خداوند ایمان را سبب پاکی شما از شرک قرار داد، نماز را عاملی برای دوری و منزّه گرداندن شما از تکبّر، زکات را مایه تزکیه نفس و زیاد شدن رزق، روزه را برای تثبیت اخلاص، حج را وسیله تقویت اسلام، و … مقرر داشت».[۳]
۲ – روزه و شرایط حقیقی روزه‌دار
حضرت زهرا(س) در سخنی روح روزه و روزه داری را دوری از گناه بر می‌شمرد و می‌فرماید: «روزه‌دار هنگامی که زبان، گوش، چشم و جوارح خود را حفظ نکند، با روزه خود چه می‌خواهد بکند؟!».[۴]
۳ – محتوای یک وصیت‌نامه
حضرت فاطمه(س) پیش از وفات به طور کتبی و شفاهی به امام علی(ع) وصیت نمود. این وصایا بیانگر مواردی است که شخص می‌تواند درباره آنها وصیت کند، از آن جمله محل دفن، چگونگی تشییع جنازه، غسل و غسل دهندگان، برگزاری نماز میت و … .[۵]
درباره وصیت‌های حضرت زهرا(س) روایات بسیاری نقل شده که نیازمند بحثی دقیق و جداگانه است.
۴ – مالکیت و قاعده «ید»
فاطمه زهرا(س) در مناظره‌ای که با ابوبکر و عمر در قضیه فدک دارد، درباره حق خود نسبت به فدک و مالکیت آن به قاعده «یَد» استشهاد می‌کند؛ آن حضرت فرمود: «آیا فدک در دست من نبود؟ و وقتی رسول خدا(ص) زنده بود، آیا نماینده من در آن نبود و من از محصول آن نمی‌خوردم ؟ گفتند: آری، فرمود: پس چرا درباره آنچه در دست من بوده از من شاهد و بینه می‌طلبید؟!».[۶]
۵ – استحباب خواندن قرآن برای میّت
حضرت فاطمه زهرا(س) ضمن وصیّتی به امام علی(ع) سفارش فرمود: «پس از آن که مرا دفن کردی، برایم قرآن را بسیار تلاوت نما، و برایم دعا کن، چون که میّت در چنان موقعیّتی بیش از هر چیز نیازمند به اُنس با زندگان می‌باشد».[۷]
۶ – استحباب تشییع میّت با پوشش کامل
حضرت فاطمه زهرا(س) در آخرین روزهای عمر پر برکتش ضمن وصیّتی به اسماء فرمود: «من بسیار زشت و زننده می‌دانم که جنازه زنان را پس از مرگ با انداختن پارچه‌ای روی بدنش تشییع می‌کنند. و افرادی اندام و حجم بدن او را مشاهده کرده و برای دیگران تعریف می‌نمایند. مرا بر تختی که اطرافش پوشیده نیست و مانع مشاهده دیگران نباشد قرار مده، بلکه مرا با پوشش کامل تشییع کن، خداوند تو را از آتش جهنّم حفظ نماید».[۸] طبق این روایت، پوشش کامل جنازه زن تأکید شده است.
اینها برخی از سخنان فقهی حضرت فاطمه زهرا(س) بود که در منابع فقهی و حدیثی برای استنباط مواردی از احکام شرعی به عنوان شاهد و یا دلیل مورد بحث واقع شده است.
منبع: اسلام کوئست
پی نوشت ها
[۱]. مانند: حسینی شیرازى، سید محمد، من فقه الزهراء (علیها السلام)، انتشارات رشید، قم، چاپ اول، ۱۴۲۸ق.
[۲]. ر.ک: مکارم شیرازى، ناصر، دائره المعارف فقه مقارن، ص ۴۰۸ – ۴۱۸، انتشارات مدرسه امام على بن ابى طالب(ع)، قم، چاپ اول، ۱۴۲۷ق.
[۳]. طبرسى، احمد بن على، الإحتجاج على أهل اللجاج، محقق و مصحح: خرسان، محمد باقر، ج ۱، ص ۹۹، نشر مرتضى، مشهد، چاپ اول، ۱۴۰۳ق.
[۴]. ابن حیون مغربی، نعمان بن محمد، دعائم الإسلام و ذکر الحلال و الحرام و القضایا و الأحکام، محقق و مصحح: فیضى، آصف، ج ۱، ص ۲۶۸، مؤسسه آل البیت(ع)، قم، چاپ دوم، ۱۳۸۵ق.
[۵]. خصیبى، حسین بن حمدان، الهدایه الکبرى، ص ۱۷۸، البلاغ، بیروت، ۱۴۱۹ق؛ و ر.ک: طباطبایی بروجرى، آقا حسین طباطبایى، مترجمان: حسینیان قمى، مهدى، صبورى، م، منابع فقه شیعه (ترجمه جامع احادیث شیعه)، ج ۲۴، ص ۳۷۱ – ۳۷۲، انتشارات فرهنگ سبز، تهران، چاپ اول، ۱۴۲۹ق.
[۶]. مجلسى، محمد باقر، بحار الأنوار، ج ۳۰، ص ۳۰۴، دار إحیاء التراث العربی، بیروت، چاپ دوم، ۱۴۰۳ق.
[۷]. مجلسى، محمد باقر، بحار الأنوار، ج ۷۹، ص ۲۷، دار إحیاء التراث العربی، بیروت، چاپ دوم، ۱۴۰۳ق؛ فاضل هندى، محمد بن حسن، کشف اللثام و الإبهام عن قواعد الأحکام، ج ۱۱، ص ۵۴۱، دفتر انتشارات اسلامى، قم، چاپ اول، ۱۴۱۶ق؛ اشتهاردى، على پناه، مدارک العروه، ج ۸، ص ۴۶۹، دار الأسوه للطباعه و النشر، تهران، چاپ اول، ۱۴۱۷ق.
[۸]. شیخ حر عاملى، وسائل الشیعه، ج ۳، ص ۲۲۱، مؤسسه آل البیت(ع)، قم، چاپ اول، ۱۴۰۹ق؛ بحرانى، یوسف بن احمد، الحدائق الناضره فی أحکام العتره الطاهره، محقق و مصحح: ایروانى، محمد تقى، مقرم، سید عبد الرزاق، ج ۴، ص ۸۹، دفتر انتشارات اسلامى، قم، چاپ اول، ۱۴۰۵ق؛ مدارک العروه، ج ۷، ص ۳۸۹ – ۳۹۰٫
پاسخ دهید