حکومت شیعی «اود» توسط یک ایرانی به نام میرمحمدامین ملقب به سعادت خان در سال ۱۷۲۲ میلادی در منطقه اود هند تاسیس شد. جانشینان سعادت خان تا سال ۱۸۱۹ به صورت نمادین خود را نایب و نماینده امپراطوری مغول دهلی قلمداد می کردند و عنوان نواب را برگزیده بودند؛ اما از این سال تا ۱۸۵۷ به تشویق انگلیسی ها، از عنوان پادشاه که به منزله اعلام استقلال از امپراطوری مغول محسوب می شد، بهره گرفتند.
ارتباط این حکومت با کمپانی هندشرقی به عنوان نماینده استعمار انگلیس، زمانی آغاز شد که نواب شجاع الدوله در حمایت از حکمران پناهنده بنگال، میرقاسم در نبرد بکسر با انگلیسی ها روبرو شد و شکست او منجر به تن دادن به معاهده بنارس (۱۷۶۵) گردید که بر اساس آن امتیازات گسترده ای به انگلیسی ها واگذار شد. از این زمان، انگلیسی ها با معاهدات متعدد و از جمله امتیاز استقرار نماینده انگلیس در دربار اود و نفوذ در مقامات بلندپایه، در ابتدای سده نوزدهم آن را تحت الحمایه خویش ساختند و در نهایت این حکومت را که بر شیعیان هند اهمیت خاصی داشت، در سال ۱۸۵۷ م از میان برداشتند.