با سلام. خیر او از همسر دیگر ابوسفیان بود. در باره او به نکات زیر توجه فرمایید:نام اصلی او رمله [۱] و کنیه‌اش که بدان مشهور گشته ام حبیبه است او دختر صخر بن حرب بن امیّه [۲] ، مشهور به ابوسفیان، است. نام مادرش را صفیّه [۳] یا صفیا [۴] بنت ابى عاص بن امیّه گفته اند و بعضى از نقل هاى تاریخى هم از او با نام آمنه بنت عبدالعزى [۵] بن حرثان بن عوف یاد کرده اند. بعضى نیز آمنه بنت عبدالعزّى را مادر صفیه بنت أبى العاص، یعنى مادر بزرگ مادرى امّ حبیبه دانسته اند. [۶] بر طبق روایتى [۷] فرزندان مشترک ابوسفیان و صفیّه بنت ابى العاص سه نفر بودند، یک پسر که حنظله نام داشت و در جنگ بدر در حالت کفر کشته شد; گویا کنیه ى أباحنظله را از همین رو به ابوسفیان داده اند. [۸]

 

و دو دختر که یکى أمیمه، همسر حویطب بن العزّى است و دیگرى أم حبیبه که بعدها با پیامبر(صلى الله علیه وآله)ازدواج کرد. پس معاویه برادر پدرى (ناتنى) ام حبیبه است. نام ام حبیبه بنابر قول صحیح و مشهور رمله [۹] است و در بعضى از نقل ها هم از او با نام هند [۱۰] یاد کرده اند و از زنانى است که در اسلام آوردن، بر دیگران پیشى گرفت، و با شوهرش عبیدالله بن جحش الاسدى که از هم پیمانان بنى امیه بود، در مهاجرت دوم [۱۱] به حبشه رفت. [۱۲]

 

منبع:پرسمان


پی نوشت:
[۱]. الاستیعاب، ابن عبدالبر ۴ : ۱۸۴۳٫
[۲]. دلائل النبوه، بیهقى ۷ : ۲۸۵; اسد الغابه، ابن اثیر ۶ : ۱۱۵ و ۳۱۵; الاصابه، ابن حجر ۸ : ۱۴۰; تاریخ الاسلام، ذهبى ۴ : ۱۳۲٫
[۳]. أنساب الاشراف، بلاذرى ۱ : ۴۴۱; الاستیعاب، ابن عبدالبر۴:۱۸۴۳; اسد الغابه،ابن اثیر۶:۱۱۵; الاصابه، ابن حجر ۸ : ۱۴۰ و سبل الهدى و الرشاد، صالحى شامى ۱۱ : ۱۹۳٫
[۴]. تاریخ مدینه دمشق، ابن عساکر ۶۹ : ۳۷ – ۱۳۵٫
[۵]. همان : ۳۷ – ۱۳۶٫
[۶]. همان : ۱۳۷٫
[۷]. همان : ۱۳۵٫
[۸]. همان ۲۳ : ۴۶ – ۴۴۵٫
[۹]. انساب الاشراف، بلاذرى ۱ : ۴۳۸; الاستیعاب، ابن عبدالبر ۴ : ۱۸۴۳; اسد الغابه، ابن اثیر ۶ : ۱۱۵; الاصابه، ابن حجر ۸ : ۱۴۰; تاریخ الاسلام، ذهبى ۴ : ۱۳۲٫
[۱۰]. انساب الاشراف، بلاذرى ۱:۴۳۸; الاستیعاب، ابن عبدالبر۴:۱۸۴۳; اسد الغابه،ابن اثیر۶:۱۱۵; الاصابه، ابن حجر ۸:۱۴۰ و سبل الهدى و الرشاد، صالحى شامى ۱۱:۱۹۳٫
[۱۱]. الطبقات الکبرى، ابن سعد ۸ : ۷۶; سبل الهدى و الرشاد، همان; عیون الاثر، ابن سید الناس ۲ : ۳۷۳ و زوجات النبى(صلى الله علیه وآله)، سعید ایوب ۱ : ۲۳٫
[۱۲]. انساب الاشراف، بلاذرى ۱ : ۴۳۸; تاریخ الاسلام، ذهبى ۴ : ۱۳۳; دلائل النبوه، بیهقى ۷ : ۲۸۵; تاریخ مدینه دمشق، ابن عساکر ۶۹ : ۳۷ – ۱۳۵; موسوعه طبقات الفقها، آیه الله سبحانى ۱ : ۸۷٫