این گفتار در باب جایگاه صحابه پیامبر ۹ در تبیین قرآن و حجّیّت اقوال آنان در این زمینه است. نگارنده حجّیّت مطلق سخنان ‏صحابه را ردّ مى‌کند و در این مورد، از آثار دانشمندان اهل تسنّن، سند مى‌آورد. وى با اشاره به اختلافات صحابه با یکدیگر، عدالت مطلق آنان ‏را نمى‌پذیرد و بیان مى‌کند که آنها خود درباره خویشتن چنین نظرى نداشته‌اند. ‏
سخنان طه حسین، احمد امین، ناصرالدین البانى، از دانشمندان معاصر اهل تسنّن، و علّامه سیّد محمّدحسین طباطبایى از دانشمندان معاصر ‏امامى، پایان‌بخش این گفتار است. این گفتار در نقد دیدگاههاى آیت‌الله شیخ محمّدهادى معرفت در باب حجّیّت آراء و اقوال تفسیرى صحابه ‏نوشته شده است