درباره‌ی «قیام» [در نماز].

و آن ایستادن در پیشگاه خداوند است برای خدمت و عبادت و اظهار بندگی به دل و همه‌ی جوارح.

و کامل بودن قیام بدن، به این است که توأم با اطمینان، آرامش و ترس و شرم باشد، در حالی که سرش افتاده و به جایگاه سجده‌اش می‌نگرد، گردن و پشت خود را راست نگاه داشته، و دست‌ها را به روی ران‌ها رها کرده و با آن‌ها بازی نمی‌کند، و پاهایش را بلند نمی‌کند، و سر انگشتان پاها رو به قبله، و هر دو پا رو به قبله در یک ردیف، و میان دو پا یک انگشت تا یک وجب فاصله انداخته، و بر جای خود ثابت بایستد.

 منبع: کتاب به سوی دوست،  ص ۱۳۶