امام محمد بن علی (باقر) لفظ «باقر» به معنای «شکافنده» است و لقبی است که پیغمبراکرم(ص) به آن حضرت داده بود. آن حضرت فرزند امام چهارم و در سال ۵۷ هجری متولد شده بود, در واقعه کربلا چهارساله و حاضر بود و پس از پدر بزرگوارش به امرخدا و معرفی گذشتگان خود, به امامت رسید و درسال ۱۱۴و یا ۱۱۷ هجری ( به حسب بعضی از روایات شیعه توسط ابراهیم بن ولید بن عبدالملک برادرزاده هشام خلیفه اموی مسموم شده و) درگذشت.
در عهد امام پنجم از طرفی در اثر مظالم بنی امیه, هر روز در قطری از اقطار بلاد اسلامی انقلاب و جنگهایی رخ می‌داد و از خود خاندان اموی نیز اختلافات بروز می‌کرد و این گرفتاریها دستگاه خلافت را مشغول و تا اندازه‌ای از تعرض به اهل بیت صرف می‌کرد.

و از طرفی وقوع فاجعه کربلا و مظلومیت اهل بیت که ممثل آن, امام چهارم بود مسلمانان را مجذوب و علاقمند اهل بیت می‌ساخت. این عوامل دست به دست هم داده مردم و خاصه شیعه را مانند سیل به سوی مدینه و حضور امام پنجم سرازیر ساخت و امکاناتی در نشر حقایق اسلامی و معارف اهل بیت برای آن حضرت به وجود آمد که برای هیچ یک از پیشوایان گذشته اهل بیت میسر نشده بود. و گواه این مطلب اخبار و احادیث بی‌شماری است که از امام پنجم نقل شده و گروه انبوهی از رجال علم و دانشمندان شیعه که در فنون متفرقه معارف اسلامی در مکتب آن حضرت پرورش یافته‌اند و در فهرستها و کتب رجال, اسامیشان ضبط شده است.

شیعه در اسلام ص ۲۱۷،علامه سید محمد حسین طباطبائی

منبع:پرسمان