در علم «درایه و رجال» که در ارتباط با «حدیث‌شناسى» مطرح است اصطلاحى داریم به عنوان: «إستجازه» که ‏به معناى طلب اجازه است، یعنى درخواست اجازه‌اى از محدّث و راوى مورد اعتماد که او هم نیز از استادش ‏و… هم‌چنین تا برسد به آخرین راوى که از شخص معصوم ۷ نقل حدیث نموده است. این «اجازه» اجازه نقل ‏تمام آنچه را از «مروىّ عنه» یا به اصطلاح «شیخ اجازتى» شنیده‌ایم، در بر مى‌گیرد. مثلاً: ما که همزمان و ‏معاصر محدث جلیل القدر مرحوم شیخ کلینى نبوده‌ایم، چگونه براى ما امکان نقل حدیث از ایشان است؟ جز ‏به واسطه‌هاى نقل، که همان راویان و مشایخ اجازه نقل حدیث باشند. از قدیم این «استجازه و اجازه» ها در ‏بین علما و محدثان، معمول و مرسوم بوده است و حتى برخى از علما استجازه و اجازات خود را به صورت ‏کتاب یا کتابهایى درآورده‌اند که از آن جمله است :‏