ابن شهر آشوب گفته است:
روز عرفه‌ای پیامبر اکرم (ص) خطبه خواند و نسبت به دادن صدقه، تشویق کرد؛ مردی گفت: ای رسول خدا! این شتر من برای فقرا، صدقه باشد. پیامبر اکرم (ص) نگاهی به شتر کرد و فرمود:آن را برای من خریداری کنید. پس شتر خریداری شد؛ شامگاهی آن شتر به طرف حجره‌ی پیامبر اکرم (ص) آمد و سلام کرد؛ پیامبر اکرم (ص) فرمود: خدای متعال تو را مبارک گرداند. شتر به زبان در آمد و گفت: شتری رها شده بودم و از نزد صاحبم، فرار کردم و از او دور شدم؛ در حال چریدن بودم که گیاهان، مرا می‌خواندند و درندگان فریاد می‌زدند که این، برای محمّد (ص) است. پیامبر اکرم (ص) اسم صاحبش را پرسید: شتر گفت: غضباء است. پس حضرت او را «غضباء» نام گذاشت؛ عمر بن خطّاب گفت: هنگامی که وفات پیامبر اکرم (ص) نزدیک شد؛ آن شتر به حضرت، گفت: بعد از خود، مرا به چه کسی می‌سپاری؟ حضرت فرمود: ای عضباء! خدا تو را برکت دهد، تو مال دخترم فاطمه‌ای و او در دنیا و آخرت بر تو سوار خواهد شد. وقتی که پیامبر اکرم (ص) وفات یافت، آن شتر شبانگاه نزد فاطمه (ع) آمد و گفت: درود بر تو ای دختر رسول خدا! همانا زمان جدایی من از دنیا فرا رسیده است؛ به خدا سوگند! بعد از رسول خدا (ص) هیچ آب و علفی بر من گوارا نیست. وآن شتر، سه روز بعد از وفات پیامبر اکرم (ص) مُرد.
قال ابن شهر آشوب:
خَطَبَ النَّبِیُّ (ص) یَوْمَ عَرَفَهَ وَ حَثَّ عَلَى الصَّدَقَهِ، فَقَالَ رَجُلٌ: یَا رَسُولَ اللَّهِ إِنَّ إِبِلِی هَذِهِ لِلْفُقَرَاءِ، فَنَظَرَ النَّبِیُّ (ص) إِلَیْهَا فَقَالَ: اشْتَرُوهَا لِی فَاشْتُرِیَتْ، فَأَتَتْ لَیْلَهً إِلَى حُجْرَهِ النَّبِیِّ (ص) وَ سَلَّمَتْ، فَقَالَ النَّبِیُّ (ص) بَارَکَ اللَّهُ فِیکِ، قَالَتْ: کُنْتُ حَامِیاً فَاسْتُعِرْتُ مِنْ صَاحِبِی، فَشَرَدْتُ مِنْهُمْ وَ کُنْتُ أَرْعَی فَکَانَ النَّبَاتُ یَدْعُونِی وَ السِّبَاعُ تَصِیحُ عَلَى أَنَّهُ لِمُحَمَّدٍ (ص)، فَسَأَلَهَا النَّبِیُّ (ص) عَنْ اسْمِ مَوْلَاهَا؟ فَقَالَتْ: عَضْبَاءُ فَسَمَّاهَا عَضْبَاءَ، قَالَ عُمَرُ بْنُ الْخَطَّابِ: فَلَمَّا حَضَرَ النَّبِیَّ (ع) الْوَفَاهُ قَالَتْ: لِمَنْ تُوصِی بِی بَعْدَکَ؟ قَالَ: یَا عَضْبَاءُ بَارَکَ اللَّهُ فِیکِ أَنْتِ لِابْنَتِی فَاطِمَهَ تَرْکَبُکِ فِی الدُّنْیَا وَ الْآخِرَهِ فَلَمَّا قُبِضَ النَّبِیُّ (ص) أَتَتْ إِلَى فَاطِمَهَ لَیْلًا، فَقَالَتْ: السَّلَامُ عَلَیْکِ یَا بِنْتَ رَسُولِ اللَّهِ قَدْ حَانَ فِرَاقِی الدُّنْیَا، وَ اللَّهِ مَا تَهَنَّأْتُ بِعَلَفٍ وَ لَا شَرَابٍ بَعْدَ رَسُولِ اللَّهِ (ص) وَ مَاتَتْ بَعْدَ النَّبِیِّ (ص) بِثَلَاثَهِ أَیَّامٍ.[۱]
[۱] ـ المناقب ۱: ۹۸، عنه البحار ۱۷: ۴۱۷ ضمن حدیث ۴۵٫
پاسخ دهید