بدیهى است؛ اساس و شالوده زندگى خانوادگى بر محبت استوار است، بر همین اساس مى توان ادعا کرد که نیرومندترین عامل دوام و رشد خانواده، عاطفه و محبت همسران به یکدیگر است. در این میان به دلیل احساسات و عواطف بیشتر زن ها، لازم است آقایان به ویژه در اوقاتى که همسرشان دچار فشار جسمى یا روحى (زمان بیمارى، دوره عادت ماهانه، دوران باردارى، دوره پس از زایمان و زمان از دست دادن یک عزیز) است، تلاش بیشترى در این زمینه از خود نشان دهند.

در حقیقت لازمه شادابى و نشاط زن این است که خود را محبوب همسر دیده و از عشق و علاقه او نسبت به خود مطمئن باشد؛ زیرا از این طریق امنیت خاطر وى تأمین شده و به آرامش روانى مى رسد.

حمایت و مهربانى قلبى مرد، آن قدر براى زن ارزش دارد که زندگى زناشویى بدون آن براى زن قابل تحمل نبوده و هرگز احساس خوشبختى نمى کند.[۱]

از این رو در آموزه هاى دینى نیز به اظهار محبت و مهربانى به همسران بسیار سفارش گردیده است، به گونه اى که پیامبر گرامى اسلام حضرت محمد صلى الله علیه و آله مى فرماید: «با زنان مهربانى کنید و دل هایشان را به دست آورید تا با شما همراهى کنند و هرگز آنان را مجبور و خشمگین نکنید».[۲]

در روایت دیگرى نیز فرمودند: «قَولُ الرَجُلْ لِلْمَرْأهِ إنّى أُحِبُّک لا یَذْهَبُ مِنْ قَلْبِها أبَداً»؛[۳] «اگر مردى به همسرش بگوید «دوستت دارم» هرگز از قلب او خارج نمى شود».

برخى از توصیه هاى عملى ابراز محبت مردان به همسر خود عبارتند از:

۱ – توجّه به همسر

یکى از رایجترین اشتباهاتى که مردان مرتکب مى شوند آن است که وقتى همسرشان با آنان کارى دارد یا با او حرف مى زند و به هر دلیل دیگرى به توجّه او نیاز دارد، آقا خودش را مشغول کار دیگرى مانند: تماشاى تلویزیون، خواندن روزنامه، مجلّه و کتاب مى کند!! در حالى که آقایان حداقل در چنددقیقه اول لازم است؛ تمامى توجه خود را فقط متوجه همسرشان کنند و حتى این فرصت را باید مغتنم شمرد. به طورى که اگر در این گونه موقعیت ها به همسر توجه شود او نیز تمام همت و توان خود را براى جلب رضایت شوهرش و سازگارى در زندگى و تأمین نیازهاى عاطفى او به کار مى گیرد.

البته باید توجه داشت محور این رابطه دو طرفه سودجویى و منفعت طلبى شخصى نباشد، بلکه به طور واقعى و به عنوان یک انسان و یک همسر شایسته به او احترام گذاشته شود و در این رابطه عاطفى و صمیمى رضایت خداوند و پاداش او انگیزه اصلى هر دو را شکل بدهد.

۲ – ابراز محبّت جسمانى

اغلب زن ها، بیشتر تشنه محبت جسمانى، اما غیر جنسى از جانب شوهر خود هستند. آنان دوست دارند ناز و نوازش شده و در آغوش گرفته شوند؛ بدون اینکه آمیزش جنسى در کار باشد. محبت جسمانى شوهر به همسر یعنى هر روز از طریق گرفتن دست و نزدیک کردن او به خود وى را مورد محبت و نوازش، قرار دهد.

۳ – ابراز تشکر زبانى

زن ها به شدّت نیازمند آنند که شوهرشان از آنها تشکر کنند. ممکن است مرد سعى کند با انجام کار زیاد یا انجام وظایف خود در خانه قدردانى خود را به همسرش نشان دهد،. اما آنچه قلب زن ها به راستى به آن نیاز دارد، شنیدن تشکر و قدردانى در قالب الفاظ و عبارات است.

در حقیقت ابراز کلمات محبت آمیز و نیز تعریف و تحسین گفتارى مانند جواهر براى زنان ارزشمندند؛ زیرا موجب احساس ارزشمندى، خوشبختى و رضایت آنان است. بسیارى از مردها، جمله کوتاه «دوستت دارم» را خیلى کم به همسرشان مى گویند یا اصلاً بر زبان نمى آورند؛ چون تصور مى کنند «او که مى داند من دوستش دارم، پس چرا باید بگویم»، در حالیکه هرزنى نیاز دارد جمله «دوستت دارم» را هر روز به دفعات بشنود. او از شنیدن این جمله هرگز خسته نمى شود.

۴ – تعریف از همسر

ستایش از زیبایى، سلیقه، توانایى در اداره خانه، دست پخت و مراقبت از فرزندان اعتماد به نفس همسر را بالا برده و به او احساس ارزشمند بودن مى دهد.

۵ – هدیه دادن

هدیه دادن به همسر، نشانه حس قدردانى و علاقه به اوست. این کار به او مى فهماند که براى همسرش ارزشمند است. به همین دلیل است که پیامبرخدا صلى الله علیه و آله مى فرمایند: «هر کس وارد بازار شود و هدیه اى بخرد و آن را براى خانواده خود ببرد، همانند کسى است که براى گروهى نیازمند صدقه اى بَرَد».[۴]

۶ – کامرواسازى و ارضاى جنسى همسر

ارضاى جنسى تنها یک موضوع جسمى و بدنى نیست، بلکه لذّت آنان سکوى پرشى است براى دل بستگى و وابستگى هرچه بیشتر نسبت به یکدیگر و زمینه سازگارى و تحمل سختى هاى زندگى بیشتر فراهم مى شود تا آنجا که به رشد معنوى و شکرگزارى به درگاه خداوند مى انجامد.

۷ – صحبت و گفت وگو با همسر در مورد اتفاقات زندگى.

۸ – همگامى و همراهى در برنامه هاى تفریحى و پرکردن اوقات فراغت.

۹ – صداقت با همسر.

۱۰ – حمایت مالى و عاطفى از همسر و بستگان ایشان.

گفتنى است اگرچه دوستى و محبّت میان زن و شوهر امرى طبیعى است امّا باید توجّه داشت این نعمت نیز مانند همه نعمت هاى خداوند حدّ و مرزى دارد که نباید از آن تجاوز کرد.

در حقیقت بالاترین رابطه انسان متوجه خداست؛ بنابراین شایسته است محبت خدا در دل انسان بر همه محبت ها و دل بستگى ها غلبه پیدا نموده و مانع انجام وظایف شرعى از سوى هیچ کدام نگردد. به همین دلیل قرآن کریم مى فرماید:

«قُلْ إِن کَانَ آبَوثکُمْ وَ أَبْنَوثکُمْ وَ إِخْوَانُکُمْ وَأَزْوَاجُکُمْ وَعَشِیرَتُکُمْ وَأَمْوَالٌ اقْتَرَفْتُمُوهَا وَ تِجَارَهٌ تَخْشَوْنَ کَسَادَهَا وَمَسَاکِنُ تَرْضَوْنَهَا أَحَبَّ إِلَیْکُم مِّنَ اللّهِ وَ رَسُولِهِ وَ جِهَادٍ فِى سَبِیلِهِ فَتَرَبَّصُواْ حَتَّى یَأْتِیَ اللّهُ بِأَمْرِهِ وَ اللّهُ لاَ یَهْدِی الْقَوْمَ الْفَاسِقِینَ»؛[۵] «کسانى را که روابط عاطفیشان با همسران، فرزندان، پدران، افراد خانواده، فامیل و دل بستگى آنان به متعلقات زندگى دنیا چنان مستحکم مى شود که مصالح مهم دیگر را تحت الشعاع قرار داده و به فراموشى مى سپارند، مورد نکوهش قرار مى دهد».

منبع:نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاهها / مؤلف:علی احمد پناهی/پرسش وپاسخ دانشجویی

[۱] – مجتبى حیدرى، دیندارى و رضامندى خانوادگى، ص ۱۰۳٫

[۲] – مستدرک الوسایل، ج ۱۴، ص ۲۵۲٫

[۳] – الحرالعاملى، وسایل الشیعه، ج ۲۰، ص ۲۳٫

[۴] – میزان الحکمه ج ۵، ص ۱۰۵، ح ۸۱۰۸٫

[۵] – توبه ۹، آیه ۲۴٫