باید از آن چه مى  باید بگوییم، که نگفتیم، یا از آن چه باید نگوییم، گفتیم، و یا از این که در فلان مکان یا زمان مى  باید فلان کار را بکنیم و نکردیم، یا نکنیم و کردیم، استغفار کنیم؛ زیرا تلف مال نسبت به تلف نفوس اهون⁽ آسان تر.⁾، و تلف نفوس نسبت به تلف دین اَهْوَن است. یک میلیارد، هزینه  ى سه روز جنگ آن هم از کیسه  ى خود ملّت شوخى نیست. از هزار سال پیش ائمّه  ى ما از این گونه ابتلائات خبر داده  اند و راه خلاص و نجات از آن  ها را هم براى ما بیان فرموده و نشان داده  اند. و فرموده  اند فلان دعا، از جمله دعاى فرج را بخوانید، و آن را از نشانه  هاى مؤمن شمرده  اند، و نیز فرموده  اند که به طور کلى در همه ابتلائات و اختلافات، راه على ـ علیه  السّلام ـ راه نجات است. چه کرده  ایم که این گونه ابتلائات بر ما وارد مى  شود؟! ابتلائات، مقدمه  ى ضراعات و بندگى است. خداوند مى  فرماید:

«فَلَوْلاَآ إِذْ جَآءَهُم بَأْسُنَا تَضَرَّعُواْ» اى کاش آن هنگام که گرفتاریى از سوى ما به آنان رو مى  آورد، به تضرّع و زارى مى  پرداختند! سوره ى انعام، آیه ى ۴۳٫

منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد۱ / محمد حسین رخشاد