علی بن عیسی اربلی در کشف الغمه خویش روایتی را نقل می‌کند که شخصی نزد امام باقر علیه‌السلام می‌رود و از او در رابطه با زیور انداختن به شمشیر سؤال می‌کند. امام باقر علیه‌السلام نیز پاسخ می‌دهند که اشکالی ندارد. سپس ادامه می‌دهند: «چقدر شمشیر ابابکر صدیق زیبا بود»! آن شخص که از این کلام حضرت متعجب شده بود، دوباره از حضرت می‌پرسد: «شما فرمودید ابابکر صدیق»؟!!! حضرت سریعاً از جایشان بلند می‌شوند، رو به قبله می‌ایستند و بعد می‌فرمایند: آری صدیق؛ پس هر کس به ابابکر صدیق نگوید، خداوند قولش را در دنیا و آخرت تصدیق نمی‌نماید[۱]. پاسخ : اولاً: این روایت را مرحوم اربلی از کتاب‌های اهل سنت نقل می‌کند چنانچه این روایت در هیچ یک از کتاب‌های شیعه یافت نمی‌شود ؛ بنابراین برای ما ارزشی ندارد. ثانیاً: در خود همین روایت که در کتاب سیر اعلام النبلاء آمده، در سند روایت شخصی به نام محمد بن علی بن حبیش وجود دارد که مجهول است و در هیچ یک از کتاب‌های رجالی اهل سنت نامی از وی برده نشده است. ثالثاً: بر فرض صحت، این حدیث در زمان دودمان بنی امیه صادر شده است که اگر وضعیت آن زمان به خوبی درک شود،  مسأله حل خواهد شد. چراکه بنی امیه و بعد از آنها بنی العباس، آنچنان عرصه را بر شیعیان تنگ کرده بودند که حتی دستور صادر شده بود، هر کسی اسمش علی باشد، او را از دم تیغ بگذرانند؛ چنانچه بسیاری از علمای اهل سنت نیز آن را نقل کرده‌اند[۲]

در چنین وضعیتی کاملاً منقطی است که چنین روایاتی از باب تقیه و برای حفظ جان شیعیان صادر شده باشد؛ به خصوص که راوی آن عروه بن عبد الله از مخالفین سر سخت اهل بیت و از طرفداران بنی امیه بوده است .

 .[۱] « و عن الإمام الخامس محمد بن على بن الحسین الباقر ، عن عروه بن عبدالله قال : سالت أبا جعفر محمد بن على (علیه‌السلام) عن حلیه السیف ؟ فقال : لا بأس به ، قد حلى أبوبکر الصدیق سیفه ، قال : قلت : و تقول الصدیق ؟ فوثب وثبه ، و استقبل القبله ، فقال : نعم الصدیق ، فمن لم یقل الصدیق فلا صدق الله له قولاً فى الدنیا و الآخره» کشف الغمه للاربلى : ۲/۱۴۷

.[۲]  «کانت بنو أمیه إذا سمعوا بمولود اسمه علی قتلوه» ر.ک: تهذیب التهذیب – ابن حجر – ج ۷ – ص ۲۸۱ و سیر أعلام النبلاء – الذهبی – ج ۵ – ص ۱۰۲ و تهذیب الکمال – المزی – ج ۲۰ – ص ۴۲۹ و تاریخ مدینه دمشق – ابن عساکر – ج ۴۱ – ص ۴۸۱ و … .