در مقدّمه، بر این نکات تأکید مى‌شود: «در معارف قرآنى به ویژه در آیات اعتقادى توحید و معاد، باید روش تعقّل در تعالیم وحى را در درجه نخست اهمّیّت قرار داد… عقل درمى‌یابد که وحى، منبعى استوار و مطمئن براى دریافت حقایق است… و از سویى درمى‌یابد که خطا و محدودیت در وحى راه ندارد… البتّه آیات و احادیثى مورد استفاده قرار مى‌گیرد که از متشابهات نباشد و از روشنى دلالت برخوردار باشد، چنان که در احادیث، افزون بر روشنى دلالت، قوّت سند و صحت انتساب آن به معصومین : نیز باید احراز گردد.» (آیات العقائد، ص ۱۴ـ۱۵)