شیخ صدوق با اسناد خود از امام صادق علیه السلام  چنین روایت می‌کند:

امام  آنان را برای جنگ آرایش داد و دستور داد در گودال پشت لشکرگاه خود آتش افروختند تا از یک سو با آنان بجنگد. سواره‌‌ای از سپاه عمر سعد به نام ابن ابی جویریه چون نگاهش به آتش‌های برافروخته افتاد، دست و کف زد و نداد داد: ای حسین و یاران حسین! بشارتتان باد به آتش؛ در دنیا به سوی آتش شتاب کردید. امام پرسید: این مرد کیست؟ گفتند: ابن ابی جویریه، امام نفرین کرد: خدایا در دنیا عذاب آتش به او بچشان. اسب او رمید و او را در آن آتش افکند و سوخت. مرد دیگری از سپاه عمر سعد بیرون  آمد، به نام حصین بن تمیم و صدا زد: ای حسین و ای یاران حسین! این آب فرات را نمی‌بینید که همچون شکم ماهی می‌درخشد؟ به خدا یک قطره از آن نخواهید نوشید تا از تشنگی بمیرید. امام پرسید: او کیست؟ گفتند: حصین بن تمیم. امام فرمود: او و پدرش اهل دوزخند. خدایا! او را امروز از تشنگی بمیران. گوید: تشنگی نفس او را برید، از اسبش به زمین افتاد و زیر سم اسب ماند و مرد. مرد دیگری از سپاه عمر سعد به نام محمّد بن اشعث بیرون آمد و گفت: ای حسین پسر فاطمه! تو نسبت به پیامبر خدا چه حرمتی داری که دیگران ندارند؟ امام فرمود: این آیه «إِنَّ اللَّهَ اصْطَفى‏ آدَمَ…» سپس فرمود: به خدا قسم محمّد از آل ابراهیم است و عترت پیامبر هم از آل محمّد است. این مرد کیست؟ گفتند: محمّد اشعث، امام دست به آسمان برد و فرمود: خدایا! امروز، ذلّت و خواری را به محمّد بن اشعث نشان بده، ذلّتی که پس از امروز هرگز روی عزّت نبیند. نیاز به قضای حاجت پیدا کرد، از لشکرگاه بیرون آمد، عقربی او را گزید، در حالی که عورت او آشکار بود از دنیا رفت.

روی الصّدوق:

بإسناده عن الصّادق (ع): وَ عَبَّأَهُمْ تَعْبِئَهَ الْحَرْبِ وَ أَمَرَ بِحَفِیرَتِهِ الَّتِی حَوْلَ عَسْکَرِهِ فَأُضْرِمَتْ بِالنَّارِ لِیُقَاتِلَ الْقَوْمَ مِنْ وَجْهٍ وَاحِدٍ وَ أَقْبَلَ رَجُلٌ مِنْ عَسْکَرِ عُمَرَ بْنِ سَعْدٍ عَلَى فَرَسٍ لَهُ یُقَالُ لَهُ: ابْنُ أَبِی جُوَیْرِیَهَ الْمُزَنِیُّ، فَلَمَّا نَظَرَ إِلَى النَّارِ تَتَّقِدُ صَفَقَ بِیَدِهِ وَ نَادَى: یَا حُسَیْنُ وَ أَصْحَابَ الْحُسَیْنِ! أَبْشِرُوا بِالنَّارِ فَقَدْ تَعَجَّلْتُمُوهَا فِی الدُّنْیَا، فَقَالَ الْحُسَیْنُ (ع): مَنِ الرَّجُلُ؟ فَقِیلَ ابْنُ أَبِی جُوَیْرِیَهَ الْمُزَنِیُّ، فَقَالَ الْحُسَیْنُ (ع): اللَّهُمَّ أَذِقْهُ عَذَابَ النَّارِ فِی الدُّنْیَا، فَنَفَرَ بِهِ فَرَسُهُ فَأَلْقَاهُ فِی تِلْکَ النَّارِ فَاحْتَرَقَ، ثُمَّ بَرَزَ مِنْ عَسْکَرِ عُمَرَ بْنِ سَعْدٍ رَجُلٌ آخَرُ یُقَالُ لَهُ: تَمِیمُ بْنُ الْحُصَیْنِ الْفَزَارِیُّ، فَنَادَى یَا حُسَیْنُ وَ یَا أَصْحَابَ الْحُسَیْنِ! أَ مَا تَرَوْنَ إِلَى مَاءِ الْفُرَاتِ یَلُوحُ کَأَنَّهُ بُطُونُ الْحَیَّاتِ [الْحِیتَانِ‏]؟ وَ اللَّهِ لَا ذُقْتُمْ مِنْهُ قَطْرَهً حَتَّى تَذُوقُوا الْمَوْتَ جَزَعاً، فَقَالَ الْحُسَیْنُ (ع): مَنِ الرَّجُلُ؟ فَقِیلَ: تَمِیمُ بْنُ حُصَیْنٍ، فَقَالَ الْحُسَیْنُ (ع): هَذَا وَ أَبُوهُ مِنْ أَهْلِ النَّارِ، اللَّهُمَّ اقْتُلْ هَذَا عَطَشاً فِی هَذَا الْیَوْمِ، قَالَ: فَخَنَقَهُ الْعَطَشُ حَتَّى سَقَطَ عَنْ فَرَسِهِ فَوَطِئَتْهُ الْخَیْلُ بِسَنَابِکِهَا، فَمَاتَ، ثُمَّ أَقْبَلَ آخَرُ مِنْ عَسْکَرِ عُمَرَ بْنِ سَعْدٍ یُقَالُ لَهُ: مُحَمَّدُ بْنُ أَشْعَثَ بْنِ قَیْسٍ الْکِنْدِیُّ، فَقَالَ: یَا حُسَیْنَ بْنَ فَاطِمَهَ أَیَّهُ حُرْمَهٍ لَکَ مِنْ رَسُولِ اللَّهِ لَیْسَتْ لِغَیْرِکَ؟ قَالَ الْحُسَیْنُ (ع) هَذِهِ الْآیَهُ( إِنَّ اللَّهَ اصْطَفى‏ آدَمَ وَ نُوحاً وَ آلَ إِبْراهِیمَ وَ آلَ عِمْرانَ عَلَى الْعالَمِینَ – ذُرِّیَّهً)[۱] ثُمَّ قَال:‏ وَ اللَّهِ إِنَّ مُحَمَّداً لَمِنْ آلِ إِبْرَاهِیمَ وَ إِنَّ الْعِتْرَهَ الْهَادِیَهَ لَمِنْ آلِ مُحَمَّدٍ مَنِ الرَّجُلُ؟ فَقِیلَ: مُحَمَّدُ بْنُ أَشْعَثَ بْنِ قَیْسٍ الْکِنْدِیُّ فَرَفَعَ الْحُسَیْنُ (ع) رَأْسَهُ إِلَى السَّمَاءِ فَقَالَ: اللَّهُمَّ أَرِ مُحَمَّدَ بْنَ الْأَشْعَثِ ذُلًّا فِی هَذَا الْیَوْمِ لَا تُعِزُّهُ بَعْدَ هَذَا الْیَوْمِ أَبَداً فَعَرَضَ لَهُ عَارِضٌ فَخَرَجَ مِنَ الْعَسْکَرِ یَتَبَرَّزُ فَسَلَّطَ اللَّهُ عَلَیْهِ عَقْرَباً فَلَذَعَهُ فَمَاتَ بَادِیَ الْعَوْرَهِ.[۲]

[۱]– آل عمران: ۳۳٫

[۲]– الامالی: ۱۳۴٫