نخست باید دانست «آزادی» با «رهایی» متفاوت است. و داشتن «قدرت انتخاب و اختیار» با جسارت در «بی بند و باری» قابل توجیه نیست. واقعیت آن است که نمی توان ناهنجاری های شخصی در جامعه را یک مسئله فردی دانست بلکه رفتارهای نامناسب در سطح جامعه آثار منفی فراوانی دارد و فضای جامعه را آلوده می کند. به گونه ای که نسل جدید به ویژه کودکان و نوجوانان آسیب می بینند هم چنان که کسی که در فضای عمومی سیگار می کشد نمی تواند توجیه کند که کارش براساس آزادی فردی است. از این رو در بینش اسلامی، هر کسی تا هنگامی که گناهش علنی نشده، آزاد است و کسی حق مزاحمت او را ندارد؛ هر چند خدا در روز جزا او را به سبب این گناه مجازات خواهد کرد؛ اما اگر این گناهان آشکار شوند، جنبه اجتماعی می یابند و از مصادیق منکرات آشکار به شمار می روند.

در این صورت است که حاکم و بلکه هر فرد مسلمان وظیفه ی نهی و بازداشتن از ارتکاب عمل را دارد. بنابراین می توان گفت که فریضه امر به معروف و نهی از منکر با آزادی در تعارض نمی باشد بلکه حد و مرز آزادی های افسار گسیخته را که نتیجه ای جز هرج و مرج اجتماعی ندارد تصحیح می نماید.

منبع:نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاهها / مؤلف:سید حسن موسوی/پرسش وپاسخ دانشجویی