حمیری از احمد بن اسحق، از بکر بن محمّد ازدی روایت کرده که:

ابوبصیر از امام صادق (ع) درباره‌ی حورالعین سؤال کرد؛ من نیز نشسته بودم، او به امام صادق (ع) عرض کرد: فدایت شوم! آیا حورالعین از مخلوقات دنیا یا از مخلوقات دنیا یا از مخلوقات بهشت است؟ امام صادق (ع) فرمود: چه کار به این چیزها داری، بر تو باد به نماز و آخرین چیزی که رسول خدا (ص) به آن وصیّت کرد و نسبت به آن تأکید و تحریص فرمود، نماز بود. فرمود: بپرهیزید از این که یکی از شما، نمازش را سبک بشمارد؛ نه این که وقتی جوان است، آن را تمام بیاورد و نه، وقتی پیر است، قوی شود بر آن؛ و چه بد است سرقت از نماز! هنگامی که یکی از شما به نماز ایستاد، باید معتدل بایستد؛ وقتی رکوع کرد، جاگیر شود؛ وقتی سر بلند کرد، با اعتدال باشد؛ هنگامی که سجده کرد، اعضای بدن را باز کند؛ وقتی سر از سجده برداشت، صبر کند تا بدن آرام گیرد.

روی الحمیریّ:

عن احمد بن احساق بن سعد، عَنْ بَکْرِ بْنِ مُحَمَّدٍ الْأَزْدِیِّ قَالَ: سَأَلَهُ [أبا عبدالله (ع)] أَبُو بَصِیرٍ- وَ أَنَا جَالِسٌ عِنْدَهُ- عَنِ الْحُورِ الْعِینِ، فَقَالَ لَهُ: جُعِلْتُ فِدَاکَ، أَخَلْقٌ مِنْ خَلْقِ الدُّنْیَا، أَوْ خَلْقٌ مِنْ خَلْقِ الْجَنَّهِ؟

فَقَالَ لَهُ: «مَا أَنْتَ وَ ذَاکَ! عَلَیْکَ بِالصَّلَاهِ، فَإِنَّ آخِرَ مَا أَوْصَى بِهِ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ وَ حَثَّ عَلَیْهِ الصَّلَاهُ.

إِیَّاکُمْ أَنْ یَسْتَخِفَّ أَحَدُکُمْ بِصَلَاتِهِ، فَلَا هُوَ إِذَا کَانَ شَابّاً أَتَمَّهَا، وَ لَا هُوَ إِذَا کَانَ شَیْخاً قَوِیَ عَلَیْهَا. وَ مَا أَشَدَّ مِنْ سَرِقَهِ الصَّلَاهِ فَإِذَا قَامَ أَحَدُکُمْ فَلْیَعْتَدِلْ، وَ إِذَا رَکَعَ فَلْیَتَمَکَّنْ، وَ إِذَا رَفَعَ رَأْسَهُ فَلْیَعْتَدِلْ، وَ إِذَا سَجَدَ فَلْیَنْفَرِجْ وَ لْیَتَمَکَّنْ، فَإِذَا رَفَعَ رَأْسَهُ فَلْیَعْتَدِلْ، وَ إِذَا سَجَدَ فَلْیَنْفَرِجْ، فَإِذَا رَفَعَ رَأْسَهُ فَلْیَلْبَثْ حَتَّى یَسْکُنَ.^[۱]

[۱] . قرب الاسناد: ۳۶ ح ۱۱۸، البحار ۸۴: ۲۳۶ ح ۱۵٫