در پاسخ به این پرسش باید به نکات زیر توجه کرد:

۱ – پیامبران و امامان معصوم (ع) ملزم بودند از علم و قدرت عادی خود استفاده کنند، نه از قدرت الاهی خود؛ چون اگر بر اساس علم و قدرت الاهی زندگی خود را سامان می دادند دیگر نمی توانستند الگوی دیگران باشند.

 ۲ – اصل وجود چنین روایتی و لو در منابع اهل سنت برای ما محرز نیست.

۳ – این روایت (به فرض وجود) به دلایلی مخدوش به نظر می رسد اوّلاً: امام حسین (ع) در روز عاشورا طبق نقل های متعدد از دشمنان که شریعه فرات را بر او بسته بودند تقاضای آب نمودند و آنها از دادن آب به آن حضرت بشدت امتناع کردند. دوم: این که در روز عاشورا خیام آن حضرت در حلقه محاصره دشمن بود. چگونه چنین شخصی خود را به امام (ع) رسانده است؟!

نتیجه این که این روایات و روایاتی به این مضمون که مسئله تشنگی امام حسین (ع) را خواست آن حضرت دانسته و چنین وانمود می کنند که امام (ع) و اهل بیت آن حضرت از جهت آب در هیچ مضیقه ای قرار نداشتند، به هیچ وجه قابل قبول نیستند. با ادله و دیگر روایات تاریخ نهضت عاشورا سازگاری ندارد، بلکه ساختگی بوده و می خواهند به نوعی سرپوش بر جنایات نابخشودنی دشمنان بگذارند.

در پاسخ به این پرسش باید به نکات زیر توجه کرد:

 ۱ – پیامبران و امامان معصوم (ع) ملزم بودند که در کارها و زندگی روزمره خود از علم و قدرت عادی استفاده کنند و دست به اعجاز و کار خارق العاده نمی زدند، مگر در موارد مخصوص و به اذن الاهی که مصلحت دین خدا و هدایت مردم در آن بود.

 ۲ – امام باقر (ع) فرمود: “اسم اعظم ۷۳ حرف دارد، پیش “آصف بن برخیا” یک حرف بود که با به کار بردن همان یک حرف در یک لحظه تخت بلقیس را آورد و پیش ما (امامان) ۷۲ حرف از اسم اعظم هست“.[۱]

 ۳ – بله امام حسین (ع) هم دارای اسم اعظم الاهی بوده و هم مستجاب الدعوه هستند و می توانستند از زمین چشمه گوارا بجوشانند و خود و اصحابش را سیراب نماید، ولی این کار را نکردند، چرا که باید طبق اسباب ظاهری وظیفه خود را پیش ببرند.

 ۴ – اگر بنا باشد ائمه اطهار (ع) بر اساس علم و قدرت الاهی که از باری تعالی دریافت کرده اند زندگی کنند و نیازهای خود را برآورده سازند، دیگر زندگی آنها نمی تواند الگو و نمونه مبارزه با سختی ها و صبر و تحمل مشکلات و فداکاری در راه ارزش های انسانی باشد.

 ۵ – قضیه عاشورا و ظلم ستیزی امام حسین (ع) نمونه ای از قیام در برابر انحرافات و بدعت هایی است که در هر زمان ممکن است در احکام و دستورات دین خدا ایجاد شود و همه مسلمانان و انسان ها وظیفه دارند جلوی بدعت ها را بگیرند. اگر بنا بود امام حسین (ع) این وظیفه خطیر را با استفاده از قدرت اعجاز و ولایت تکوینی انجام داده باشند، دیگر نمی توانست الگوی زنده ای برای همه انسان ها در همه زمان ها باشد.

 ۶ – در روایات معتبر آمده است، امام حسین (ع) برای رفع تشنگی اصحاب شب عاشورا حضرت علی اکبر (ع) را با تعدادی از اصحاب خود مأمور آوردن آب نمود و خود حضرت هم بعد از شهادت حضرت عباس برای رفع تشنگی، خود را کنار فرات رساند، ولی موفق به آشامیدن آب نشد.[۲]

 ۷ – و یا در روایات بسیاری هست که روز عاشورا امام حسین (ع) علی اصغر را در برابر دشمن آورد و فرمود: “ای مردم اگر به من رحم نمی کنید به این کودک رحم کنید که حرمله با تیری آن کودک تشنه را به شهادت رساند“.[۳]

 ۸ – وقتی حضرت از دشمنان تقاضای آب می کند، چگونه کسی را که به میل و علاقه خود برای آن حضرتآب آورده است را رد می کند؟

 ۹ – لشگریان عبیدالله بن زیاد در روز عاشورا خیام آن حضرت را به محاصره کامل در آورده بودند و تمام ترددها و رفت و آمدها را بشدت کنترل می کردند و مأمور بودند که آن حضرت و یاران او را با در مضیقه آب گذاشتن مجبور به تسلیم سازند و یا آن حضرت را از پای در آورند. حال این سؤال مطرح است که این سقا چگونه حلقه محاصره را شکافته و خود را به امام (ع) می رساند؟ آیا چنین سقایی انسان بوده یا مامور غیبی و از جنس موجودات ماوراء ماده؟!

نتیجه این که این روایت و روایاتی به این مضمون که مسئله تشنگی امام (ع) و اهل بیت و اصحاب آن حضرت را زیر سؤال قرار می دهند و چنین وا نمود می کنند که امام (ع)، از جهت آب هیج در مضیقه قرار نداشته اند، می خواهند سر پوشی بر مظلومیت آن حضرت و جنایات نابخشودنی دشمنان بگذارند تا به این وسلیه قیام آن حضرت و جنایات غیر انسانی دشمنان را کم رنگ جلوه دهند.

 منبع: اسلام کوئست

پی نوشت ها

[۱]  کلینی، محمد بن یعقوب، اصول کافی، ج ۱، ص ۲۳۰، ح ۱.

[۲]  محمود شریفی و دیگران، فرهنگ جامع سخنان امام حسین، ترجمه، علی مؤیدی.

[۳]  همان، ص ۵۳۴.