سبک رهبری نظام تشیع در عصر امام باقر علیه السلام

در نوع رهبری امام باقر(ع) تمام شاخصه‌ های ذاتی و اکتسابی ایشان، سبک‌ های رهبری آمرانه، مشارکتی، متقاعد‌کننده و تفویضی به گونه‌ ای منظم دخیل است. علاوه بر آن، موقعیت درون سیستم رهبری شونده یعنی تشیع، بر نوع رهبری امام باقر(ع) تأثیر داشته است. در این نوع رهبری علاوه بر نقاط مشترک، شاخصه‌ های متمایزی از سبک رهبری ایشان با الگو‌های نظری مطرح نیز وجود دارد.

این شاخصه‌ ها در برخی ویژگی‌ های شخصیتی نظیر علم و عصمت، خط‌ مشی‌ ها و اصول حاکم بر سبک‌ های آمرانه و تفویضی رهبری ایشان، در توجه به موقعیت بیرون از سیستم تشیع، علاوه بر وضعیت درون نظام  رهبری حضرت و… قابل بررسی است.  گویا وجود این شاخصه‌ های متمایز در اصول رهبری و مواردی از جزئیات، به تفاوت دو مفهوم یا واژه «رهبری» و «ولایت» مرتبط است.

چرا امام حسن علیه السلام صلح کرد؟ 

چرا امام حسن تن به صلح داد ولي امام حسين با يزيد جنگيد؟

شيعه همواره با مسئله چگونگى توجيه تفاوت عملكرد امامان معصوم به خصوص امام حسن و امام حسين  عليهما السلام رو به رو بوده است. برخى از اهل سنت و مستشرقان – كه به مبانى كلامى تشيع (مانند عصمت و نور واحد بودن ائمه  عليهم السلام) معتقد نيستند گاهى بر عملكرد يك يا هر دو امام شيعه  ها خرده مى  گيرند و زمينه شبهات و انحرافات ذهنى را فراهم مى  آورند. در اين زمينه توجه به نكاتى چند بايسته است.

مدّت زمان زندگی امام زمان (عج) با امام عسگری ـ علیه السّلام ـ چه کسانی او را دیده‌اند؟ 

امام زمان ـ علیه السّلام ـ را در حیات پدر بزرگوارش سه گروه از معاصرینش دیده‌اند: ۱. اهل بیتش مانند عمّه‌اش حکیمه خاتون (عمّه امام عسگری ـ علیه السّلام ـ) و خادمان حضرت عسگری مانند ابو نصر ظریف؛ ۲. گروه دوم از نواب اربعه عمری که وکالت امام هادی ـ علیه السّلام ـ و امام عسگری ـ علیه السّلام ـ را داشت و بعد از آن‌ها اوّلین نایب خاص امام زمان (عج) بود که حضرتش را در حیات پدرش زیارت کرد؛ ۳. گروه سوّم شیعیان خاص و اصحاب بزرگوار امام عسگری ـ علیه السّلام ـ از این امر (ولادت امام مهدی (عج)) مطلع شده و به زیارتش مشرّف شدند از جمله آن‌ها احمد ابن اسحاق قمی و بسیاری از شیعیان دیگر که به حضور حضرتش مشرّف شدند.

واکنش رهبر انقلاب به اعدام شیخ نمر

حضرت آیت‌الله خامنه‌ای رهبر معظم انقلاب اسلامی در جلسه درس خارج فقه، جنایت آل سعود در به شهادت رساندن عالم مؤمن و مظلوم، شیخ نمر باقر النمر را به شدت محکوم کردند.

امام علیه السلام و رابطه او با شیعیان‌

پراکندگی شیعیان را، در شصت سال پایانی دوران حضور تا آغاز غیبت صغرا، از شواهد و قرائن تاریخی که حتی در احادیث فقهی نیز فراوان به چشم می‌خورد به روشنی می‌توان یافت. در اینجا ابتدا پراکندگی شیعیان در دوران مذکور و سپس چگونگی رابطه امام با آنها را مورد بحث قرار می‌دهیم. این نوشتار برگرفته از کتاب حیات فکری و سیاسی ائمه نوشته رسول جعفریان از صفحه 546 تا 554 می باشد.