شرک از نگاه وهابیت و شیعه

تحقیق حاضر با عنوان« شرک از نگاه وهابیت و شیعه» بوده که در آن به بررسی برداشت های نادرست وهابیان درباره ی مفهوم شرک پرداخته شده است. نو اندیشی دینی که امروزه بر سر زبانها افتاده است، در تاریخ سابقه ی دیرینه ای دارد و تاریخ عقائد و فرهنگ اسلامی بر قدمت آن، گواهی می دهد و اخیرا نو اندیش دینی در قالب «مبارزه با شرک و بدعت» توسط وهابیها بیان شده است.پایه گذار اصلی این نوع طرز فکر در قرن هشتم می زیست و پس از خاموشی موج اندیشه های او بار دیگر در قرن دوازدهم فردی احیاگر اندیشه های مرده و متروک او گشت. در این پژوهش که پژوهشی توصیفی و استدلالی است و به روش کتابخانه ای و با استفاده از فیش برداری اطلاعت و نظریات گرد آوری شده سعی بر این شده که مفهوم شرک و بدعت و مرز بین توحید و شرک و اموری مانند توسل و شفاعت و بزرگداشت قبور پاکان که درباره ی آنها شبه هایی وجود دارد و به عنوان شرک و بدعت معرفی شده اند بررسی شود. درباره نتایج بدست آمده پس از پاسخگویی به سوالات می توان گفت ، اگر چه وهابیت ریشه ای اسلامی دارد ولی در قرون اخیر توسط حمایت های استعماری ظهور کرده و با برداشت های نادرست از شرک و بدعت اتهام مشرک بودن به سائر مسلمانان زده اند و تنها خود را موحد معرفی کرده اند در حالی که اموری مانند توسل که مایه ی تقرب به خداست و شفاعت که خداوند خود به آن اذن داده و ویژگی های شفیعان را بر شمرده و بزرگداشت قبور پاکان که نوعی تکریم و احترام به این بزرگان بوده است، به هیچ وجه شرک نبوده و فقط تعبیر های نادرست از مفهوم آنها صورت گرفته است.

شرک ازدیدگاه قرآن (2)

هدف از این پژوهش ، بررسی دیدگاه قرآن پیرامون شرک است. ازآنجا که شرک آفت توحید و گناه غیر قابل غفران است ضرورت دارد هر انسان موحدی که می خواهد سعادتمند گردد به طور جدی از آن دوری گزیند و لازمه دوری جستن از شرک در درجه اول شناخت آن است. بنابراین، پایان نامه حاضر، سعی در شناسایی شرک و عوامل بوجودآورنده آن از دیدگاه قرآن دارد. رساله حاضر با استفاده از روش کتابخانه ای انجام یافته و مباحث آن در سه فصل تنظیم شده است. در فصل اول، ابتدا معنای لغوی و اصطلاحی شرک و سپس انواع شرک با توجه به آیات قرآنی بیان می شود. بر این اساس، شرک د ر لغت یعنی اشتراک دو یاچند نفر در یک چیز و در اصطلاح به معنی شریک قائل شدن برای خداوند است. شرک دارای انواع مختلفی است که عبارتند از : شرک درذات ، شرکک در صفات و شرک افعالی. همچنین شرک در خلقت ، شرک در ربوبیت، شرک در اطاعت و شرک در عبادت از مصادیق شرک افعالی به شمار می آیند. فصل دوم، تحت عنوان” ویژگیهای مشرکین” به سه بخش تقسیم شده است. بخش اول، عقاید مشرکین، بخش دوم، صفات مشرکین و بخش سوم، احکام مشرکین را بیان می دارد. براساس مطالعات این فصل ، فرزند کشی، تقسیم توهین آمیز قربانیان میان خداوند و بتان، نام گذاری انعام و نهایتا” انکار معاد از عقاید مشرکان می باشد. همچنین می توان گفت که دروغ گویی ، تفرقه افکنی، استهزاء، پیروی از وهم و گمان، پیمان شکنی، ظلم، حسادت به مومنان و…. از مهمترین صفات مشرکان می باشد. از نظر قرآن، مشرکین نجس هستند و حق ندارند به مسجدالحرام نزدیک شوند. علاوه بر این، قرآن ازدواج با آنان را منع کرده و برخلاف اهل کتاب تحریم را در مورد مشرکین مقصور نموده و اهل کتاب را استثناء نموده است. سرانجام فصل سوم، شبهات گروه وهابی پیرامون شرک را بیان می کند. دراین فصل، تاریخچه ظهور وهابیت، مقایسه مسلمانان با مشرکان صدر اسلام توسط وهابیت، درخواست از غیر خدا، شفاعت از نظر قرآن، شفاعت از نظر علماء، توسل از نظر وهابیت و … مورد بررسی قرار می گیرد.

شرک از دیدگاه قرآن (1)

شرک از ماده ی شَرَکَ گرفته شده است و در لغت به معنای انباز و همتا قائل شدن است و در اصطلاح یعنی به غیر خدا تکیه کردن و به مخلوق خدا مقام خدایی دادن است. شرک دارای مراتبی است: شرک در ذات، شرک در فعل، شرک در عبادت، که به دو گونه ی خفی و جلی تقسیم می شود.کوبنده ترین و شدید ترین مبارزه اسلام درباره شرک و دوگانه پرستی است. و قرآن معتقد است که این مبارزات زیر بنای اصلاحات خدا شناسی و یگانه پرستی می باشد اعتقاد به خدای توانا و دادگر و بینا و شنوا مایه ی تربیت انسانهاست و هرگز اعتقاد به خدایی بت ها و اجرام آسمانی و یا دیگر موجودات نه تنها این اثر را ندارد بلکه بزرگترین ضربت بر سعادت انسان وارد می سازد و از گناهان کبیره است که هرگز بخشیده نمی شود. شرک و اعتقاد به خدایی موجودات ناتوان زاییده ی فطرتی است که با جهل به شناسایی خدای واقعی آمیخته باشد زیرا فطرت آدمی و را به سوی خدا که سرچشمه ی هستی است دعوت می کند و همچنین اندیشه در نظام آفرینش او را در این اعتقاد یاری می کند از این جهت خواه ناخواه به وجود صانعی مدبر، معتقد می گردد و از تصمیم دل خواهان پرستش و خضوع در پیشگاه خدا می گردد. با توجه به این سخن می فهمیم که نقطه مقابل شرک و دوگانگه پرستی توحید و خدای واحد را پرستیدن می باشد که شرک عارضی و برهان ناپذیر است ولی توحید، اعتقاد ذاتی و فطری هر انسانی است. توحید در لغت به معنای اعتقاد به یگانگی و وحدانیت خدا است و در اصطلاح به معنی یکی دانستن خدا و مبدا هستی است. توحید نیز مراتبی دارد: توحید ذاتی ، توحید صفاتی ، توحید افعالی، توحید عبادی، توحید سرچشمه همه ی معارف اسلامی و زیر بنای انبیا و کلید فهم نظام آفرینش است و شخصیت انسان موحد خلل ناپذیر متعادل و رو به کمال است. بنابراین اسلام با همه ی خرافات جنگیده و نه تنها ملت یهود و نصاری، بلکه جامعه ی بشریت را به یکتا پرستی دعوت کرده و با کلمه ی توحید و جمله ی «لا اله الا الله» مبارزات خود را شروع کرده است.

فرهنگ سیاسی شیعه و مناسبات آن با فرهنگ ایرانی و غربی

فرهنگ سیاسی شیعه فرهنگی است امامت محور و در نتیجه، مخالف الگو های فرهنگی استبدادی و استعماری، در فرهنگ سیاسی شیعه، قدرت توسط عوامل و عناصر نظارت درونی و بیرونی کنترل می شود. در مقاله ی حاضر، بر این امر استدلال شده است که حضور فرهنگ سیاسی سلطنتی، که میراث ایران پیش از اسلام است، و نیز ورود فرهنگ اومانیستی غرب به ایران معاصر، که خاصیتی سکولار دارد، از عوامل اساسی چالش با آموزه های فرهنگ سیاسی شیعه از جمله قانون مداری و کنترل قدرت در ایران معاصر، بخصوص عصر پهلوی، بوده است.

عالمان شیعه (2)

هدف این مقاله آشنایی اجمالی مخاطبان گرامی با شرح حال و چگونگی حیات علمی «عالمان شیعه» است. از این رو، در این بخش، تعدادی از عالمان شیعی به اختصار معرفی می شوند.

شیعیان عربستان سعودی

در این مقاله، با توجه به برخورد تبعیض آمیز حکومت سنّی عربستان سعودی با اقلّیت شیعی، وضعیت سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی شیعیان و همچنین چالش های پیش روی آن ها و حکومت عربستان و راه برون رفت از این چالش ها با تأکید بر عرصه ی بین الملل مورد بررسی قرار گرفته است.

عزاداری امام حسین علیه السلام در محضر امامان شیعه علیهم السلام

سنّت عزاداری امام حسین علیه السلام از سنّت های مهم و مؤثر شیعی است که در طول تاریخ دچار تحوّلاتی گردیده است. برای دستیابی به شیوه های اصیل و دور از خرافات و تحریفات این سنّت مهم،تأسّی به امامان معصوم شیعه علیهم السلام یکی از بهترین راه ها به شمار می آید.

معرفی چند کتاب درباره شیعه (3)

نویسنده ی محترم از ورود اسلام و اعراب به قزوین شروع کرده و محدّثان و مؤلّفان شیعه در قزوین را تا قرن پنجم هجری نام برده است. آن گاه در مورد دو خاندان «حمدانی» و «عجلی»، که در قرن ششم در قزوین بوده اند، بحث نموده و به وضعیت تشیّع در نواحی قزوین پرداخته است.