استاد صدیقی – برگه 64

تفریح خدایی

برای خدا می‌روی ورزش بکنی که قوی بشوی؛ درس خوب بخوانی این رفتن تو نور دارد، این کوه رفتن تو نور دارد. مگر تفریح در امور مشروع نیست؟ چرا تفریح مشروع نکنیم، چرا تفریح خودپسند نکنیم؟ بیایید همه‌ی ‌زندگی خود را با خدا ارتباط بدهیم. خدا آباد می‌کند. همان ورزشی که برای خدا است، آباد […]

نیش و نوش

آدمی که به خود واگذار شده است، «وَ عَسى‏ أَنْ تَكْرَهُوا شَيْئاً وَ هُوَ خَيْرٌ لَكُمْ وَ عَسى‏ أَنْ تُحِبُّوا شَيْئاً وَ هُوَ شَرٌّ لَكُمْ»[1] چیزهایی که به ضرر ما است، به دنبال آن می‌رویم. آدم‌هایی که هیچ نفعی برای ما ندارد، می‌بینی برای آن‌ها ‌حساب باز کرده است. آدم‌هایی که وقتی در محضر آن‌ها […]

دلی که برای خداست

دل هم همین‌طور است. اگر دل به طور کامل در اختیار خدا بود، این خانه آباد است، این خانه عرش است. کدام عرش است؟ عرش مگر مکان است؟ خدا در آن مکان یک جایی باشد مثل قصری باشد، تختی باشد، این‌طور نیست. عوالم بالا منزّه از شبائب ماده است، این دل شما می‌تواند عرش خدا […]

خدا خیرالشریک است

خدا خیر شریک است. فرموده است: «أَنَا خَيْرُ شَرِيكٍ»[1] است. شما نماز می‌خوانید، اگر همه جای نماز شما برای خدا بود، خدا مال خود را به طور کامل قبول می‌کند، نواقص آن‌ها ‌را برطرف می‌کند. یک نماز ناقصی خواندید ولی یک جای آن حضور داشتی، خدا قبول می‌کند. نماز جماعت آمدی، به امید این‌که حالا […]

اگر دل خانه خدا باشد

قلب شما دائماً تحت تربیت الهی است. هیچ وقت رها نیست، دل آدم، خانه‌ی ‌خدا است؛ اگر آدم دشمن خدا را به خانه‌ی ‌دوست راه ندهد، دوست در خانه‌ی ‌خود است. اگر خدا، خانه‌ی ‌دل را خانه‌ی ‌خود حساب بکند، آن را آباد می‌کند. این دل‌هایی که خراب است، برای این‌که دل بی‌صاحب است. خانه […]

کسی که فقط خدا را می بیند

کسی که دنبال بهانه است، وظیفه‌ی ‌دینی خود را، وظیفه‌ی ‌سیاسی -عبادی خود را ترک بکند، این نشان می‌دهد که خود را مهم می‌داند. بنده نیست، یک آدم خودخواهی است، براساس تشخیصی که نسبت به مصالح و مفاسد می‌دهد، لذا حالات او منبعث از تفکّر خود او است. فکر او به دنبال این است که […]