وقتى از ميرزاى بزرگ(محمّد حسن شيرازى ـ رحمه اللّه) ـ رحمه اللّه ـ مسأله اى پرسيده مى شد، جواب به احتياط مى داد، نه فتوى. گويا فتوى ندادن در اين جور جاها خلافِ احتياط است. البته اگر مجتهد فتوى نداشته باشد احتياط مطلق خوب است، امّا اگر فتوى داشته باشد، بايد فتوا را بدهد و احتياط را اگر صلاح و لازم دانست ولو به صورت مؤكّد و شديد، بگويد.
بنابراين، كسى كه فتوى دارد، نمى توانيم بگوييم براى او نوشتن احتياط مطلقا جايز است. بنده جزوه ى خطّى حاشيه ى ميرزا محمّد تقى شيرازى ـ رحمه اللّه ـ بر عروه را ديده ام، از اوّل تا آخر احتياطها را نوشته است: « لا يُتْرَك » فقط در چند مورد كه صاحب عروه احتياط نموده، فتوى داده است و يا متذكّر شده است كه موافق با احتياط مستحّب چنين است.
در هر حال، ايشان نيز خيلى قليل الفتوى بوده است.منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد1 / محمد حسین رخشاد