لذّت طعام را صائمين مى  دانند

هم چنين در روايت است كه:

« لِلصّائِمِ فَرْحَتانِ: فَرْحَةٌ عِنْدَ إِفْطارِهِ، وَ فَرْحَةٌ عِنْدَ لِقاءِ رَبِّهِ. »

روزه دار دو خوشحالى دارد:يكى هنگام افطار، و ديگرى هنگام ديدار پروردگار.كافى، ج 4، ص 65؛ من لا يحضره الفقيه، ج 2، ص 76؛ وسائل الشيعة، ج 10، ص 397؛ بحار الانوار، ج 93، ص 380. البتّه اين در صورتى است كه در فطور و سحرى، نخوردن در روز را تدارك نكند.

دوازده روز از رمضان گذشته بود، روزه  دارى در مسجد كوفه مى گفت: تا به حال گرسنه نشده  ام، صوم هم براى او جوع آور نيست! با اين كه بعضى طالب چلومرغ و غذاهاى لذيذند.

درباره ى مقدار خوردن در روايات آمده است:« وقتى كه گرسنه شدى، بخور. » مستدرك الوسائل، ج 1، ص 284؛ ج 16، ص 466؛ بحار الانوار، ج 56، ص 260؛ فقه الرضا، ص 340: « إِذا جُعْتَ فَكُلْ. » اگر انسان گرسنه باشد، نان خالى هم براى او لذيذ است، لذّت طعام را صائمين مى دانند.منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد1 / محمد حسین رخشاد