انسان باید نیتش این باشد كه در فرض امكان،  همه [عبادات] را عمل كند. یك سلسله اعمالی هستند كه زمان آنها گذشته است. مثلاً ما در عاشورا نبوده‌‏ایم، در صفین و یا احد نبوده‏‌ایم و… به همین جهت نسبت به آنها محروم بوده‏‌ایم. امّا با نیت می‏‌توان در آنها حضور داشت. در یك روایتی ـ كه در نهج‌‏البلاغه و جاهای دیگر ذكر شده ـ آمده كه یكی از اصحاب حضرت در جنگ جمل  به حضرت عرض كرد كه برادر من خیلی دوست می‌‏داشت كه باشد و پیروزی شما را ببیند; ای كاش می‌‏بود! حضرت فرمودند: آیا در نیت دوست داشت با ما باشد؟ عرض كرد: بله. فرمودند: او با ماست. بعد حضرت فرمودند: افرادی با ما هستند كه هنوز بدنیا نیامده‌‏اند. چون در نیات با ما هستند، در ثواب ما شریكند. و عجیب‌تر روایت جابر است كه نقل می‌‏كند وقتی در روز اربعین حضرت را زیارت كردیم، عطیه گفت: جابر! ما در ثواب با اینها شریكیم. گفتم: اینها زن و بچه‌‏شان را رها كردند، بیابان‌ها را طی كردند، كشته شدند چگونه با آنها شریكیم؟ فرمود: از حبیبم شنیدم كسی اگر قومی و عمل قومی را دوست داشته باشد با آنها محشور می‏‌شود و در عمل آنها شریك است.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *