باید دانست لهو انواعی دارد که مهمترین آن‌ها عبارت است از:
1 – مشغول شدن انسان به امور غیر مهم و بی‌معنا و بیهوده؛ مانند بازی با تسبیح ، بازی با محاسن صورت و برخی از اموری هیچ فایده عقلایی در بر ندارد.
2 – مشغول شدن به اموری که اوقات فراغت را پر می‌کند و دارای فایده عقلایی است؛ چنان‌که حضرت علی ع از پیامبر اسلام ص نقل می کند: «نِعْمَ اللَّهْوُ الْمِغْزَلُ لِلْمَرْأَةِ الصَّالِحَةِ»؛ «بافندگی لهو و سرگرمی زن صالح است»[1].
بسیاری از بازی‌هایی که در این عصر رایج بوده و دارای هدف و منفعت عقلایی است، از مصادیق این قسم به شمار می‌رود.
3 – مشغول شدن به اموری که باعث طرب و شادی نفسانی و خارج شدن از حد اعتدال می‌گردد؛ مانند غنا و نواختن موسیقی.
در متون دینی، هیچ‌گاه لهو به صورت فراگیر و مطلق حرام نبوده؛ بلکه نوع خاصی از آن مورد مذمت و حرمت قرار گرفته است. «لهو حرام» آن است که شارع مقدّس به طور جزئی و مشخص، به آن تصریح کرده و مورد نهی و سرزنش خود قرار داده است، مانند نواختن موسیقی و استماع آن[2].
آیة الله بروجردی می‌فرماید: حرمت برخی از انواع لهو هر چند قطعی است؛ ولی نیم‌توان آن را به همه اقسام آن سرایت داد. لهو حرام آن است که انسان را از حد اعتدال و طبیعی خود بیرون می‌آورد و باعث کاهش یا سلب جدیت عقل شود؛ مانند برخی آهنگ‌های موسیقی که هر کس بشنود، او را در حرکات و رفتار بی‌اختیار می‌سازد (هر چند از عاقل‌ترین انسان‌ها باشد)[3] شبیه این سخن از آیة الله وحید خراسانی نیز نقل شده است[4].
منبع: پرسشها و پاسخهای دانشجویی احکام موسیقی؛ دفتر نشر معارف – تدوین و تألیف: سید مجتبی حسینی (مطابق با نظر ده تن از مراجع عظام)
[1]. وسائل الشیعة، ج 6، ص 185.
[2]. فاضل لنکرانی، جامع المسائل، ج 1، س 1009؛ اکبر ایرانی، بررسی میانی موسیقی، ص 76؛ علی حسینی، الموسیقی، ص 143-152؛ سیّد ابوالقاسم خوئی، مصباح الفقاهه، ج 1، ص 423.
[3]. البدر الزاهر فی صلوة الجمله و المسافر، ص 234.
[4]. سیّد محمّد تقی حسینی، غنا در آیینه شفاف اهل بیت، ص 9 و 78.