منظور مجالسی است که برای عیاشی، هوس‌رانی و رقص و پایکوبی تشکیل شده و نزد عرف متدیّن مجلس گناه محسوب گردد. اگر هر موسیقی‌ای به کیفیتی نواخته شود که مناسب آن باشد، گوش دادن به آن حرام است.
مقصود از مجالس لهو و لعب، آن نیست که در آن شراب، رقص و… باشد؛ بلکه منظور مجالس شأنی است؛ یعنی، آهنگ موسیقی به گونه‌ای باشد که اگر در مجلس عادی و یا به صورت فردی نیز نواخته شود، متناسب با مجلس فسق و گناه به کار می‌رود و انسان را به یاد فضای مجالس یاد شده می‌اندازد[1].
منبع: پرسشها و پاسخهای دانشجویی احکام موسیقی؛ دفتر نشر معارف – تدوین و تألیف: سید مجتبی حسینی (مطابق با نظر ده تن از مراجع عظام)
[1]. مکارم، استفتائات، ج 2، س 704؛ بهجت، توضیح المسائل، متفرقه، م 20؛ خامنه‌ای، اجوبة الاستفتائات، س 1131؛ سیستانی، Sistani.org، موسیقی، ش 1، تبریزی، صراط النجاة، ج 1، س 1012 و 1013 و ج 2، س 919؛ دفتر: بقیه.