قرآن كريم دو نحوه معرفت بيان مى كند: يكى علم حضورى كه فطرى است و اكتسابى نيست و با انسان بوده و هست؛ و ديگر علوم حصولى كه از طريق حوزه و دانشگاه كسب مى گردد. درباره دانش هاى حصولى در سوره نحل فرمود: «أَخْرَجَكُمْ مِنْ بُطُونِ…».[1] علوم حضورى و فطرى كه به ربوبيت خدا و عبوديت خود انسان بر مى گردد، همواره با انسان هست.
بر اين اساس، اگر چه در سوره نحل فرمود: «خداوند شما را از رحم مادر به دنيا آورد در حالى كه هيچ چيز نمى دانستيد»، در سوره مبارك روم فرمود: «فَأَقِمْ وَجْهَكَ لِلدِّينِ حَنِيفاً فِطْرَتَ اللّهِ الَّتِي فَطَرَ النّاسَ عَلَيْها»[2] يا در سوره مبارك الشمس مى فرمايد: «وَ نَفْسٍ وَ ما سَوّاها * فَأَلْهَمَها فُجُورَها وَ تَقْواها».[3] معرفت هاى شهودى كه در سوره هاى روم و شمس آمده، از آغاز آفرينش انسان با او همراه هست؛ اما دانش هاى حصولى را بايد انسان ياد بگيرد.
منبع:نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاهها / مؤلف:آیت اللّه عبداللّه جواد آملی/پرسش وپاسخ دانشجویی
[1] – همان.
[2] – سوره روم30: آيه 30.
[3] – سوره شمس91: آيات 7 و 8.