قرآن كريم دو نحوه معرفت بيان مىكند: يكى علم حضورى كه فطرى است و اكتسابى نيست و با انسان بوده و هست؛ و ديگر علوم حصولى كه از طريق حوزه و دانشگاه كسب مىگردد. درباره دانشهاى حصولى در سوره نحل فرمود: «أَخْرَجَكُمْ مِنْ بُطُونِ…».[1] علوم حضورى و فطرى كه به ربوبيت خدا و عبوديت خود انسان بر مىگردد، همواره با انسان هست.

بر اين اساس، اگر چه در سوره نحل فرمود: «خداوند شما را از رحم مادر به دنيا آورد در حالى كه هيچ چيز نمىدانستيد»، در سوره مبارك روم فرمود: «فَأَقِمْ وَجْهَكَ لِلدِّينِ حَنِيفاً فِطْرَتَ اللّهِ الَّتِي فَطَرَ النّاسَ عَلَيْها»[2] يا در سوره مبارك الشمس مىفرمايد: «وَ نَفْسٍ وَ ما سَوّاها * فَأَلْهَمَها فُجُورَها وَ تَقْواها».[3] معرفتهاى شهودى كه در سورههاى روم و شمس آمده، از آغاز آفرينش انسان با او همراه هست؛ اما دانشهاى حصولى را بايد انسان ياد بگيرد.

 

منبع:نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاهها / مؤلف:آیت اللّه عبداللّه جواد آملی/پرسش وپاسخ دانشجویی


[1] – همان.

[2] – سوره روم30: آيه 30.

[3] – سوره شمس91: آيات 7 و 8.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *