ائمّه ى اطهار ـ عليهم السّلام ـ هم ترس از جهنّم داشتند و هم طمع به بهشت؛ ولى عبادت را براى خوف و طمع نمى كردند، زيرا جمله ى « وَجَدْتُكَ أَهْلاً لِلْعِبادَةِ، فَعَبَدْتُكَ. »بحار الانوار، ج 41، ص 14؛ ج 67، ص 186 و 234؛ ج 69، ص 278. (تو را شايسته ى پرستش يافتم و پرستيدم.) هيچ چيز به دست نمى دهد كه چرا عبادت مى كنيم، بلكه قصه ى شمع و پروانه است؛ يعنى: أَهْلاً لِأَنْ يُطْلَبَ وَ يُرادَ وَ يُعْبَدَ. » تو را اهل عبادت يافتم، يعنى اهل اين كه مطلوب و مراد و معبود باشى.
منبع: کتاب در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت- جلد1 / محمد حسین رخشاد
