صدوق بنی هاشم

ابو سعد عبد الکریم بن منصور تمیمی سمعانی شافعی (562 هـ . ق)

الرضا کان مِنْ أهل العِلْم و الفَضْل مع شرف النَسَب[1]؛

[امام] رضا (ع) از دانشوران و اهل فضل و کمال بود و از خاندان و نسب بزرگواری برخوردار بود.

ابو الفرج ابن جوزی حنبلی (597 هـ . ق)

و کان یُفْتي في مسجد رسول الله، و هو ابن نیّف و عشرین سنة، … و کان المأمون قد أَمَر بإشْخاصه من المدینة، فلما قَدِمَ نیسابور خرج و هو في عماریة علی بغلة شهباء، فخرج علماء‌ البلد في طلبه، مثل یحیی بن یحیی، إسحاق بن راهویه، محمّد بن رافع، احمد بن حرب و غیرهم فأقام بها مدة[2]؛

[امام رضا (ع)] با این‌که بیست و چند ساله بود در مسجد رسول خدا ص فتوا می‌داد… به دستور مأمون از مدینه خارج شده و هنگامی به نیشابور رسید در هودجی سوار بر استری خاکستری مایل به سیاه بود که علمای شهر، مانند یحیی بن یحیی، اسحاق بن راهویه، محمّد بن رافع، احمد بن حرب و سایرین، از آن حضرت استقبال به عمل آوردند و مدتی در آن شهر اقامت نمود.

وی در جای دیگر چنین می‌گوید:

علي بن موسی الرضا من أئمّة الأمصار و تابع التابعین… علي بن موسی بن جعفر بن محمّد بن علي بن الحسین بن علي الهاشمي، یلقّب بالرضا، صدوق مات سنة 203 هـ [3]؛

علی بن موسی الرضا از پیشوایان بزرگ و طبقه‌ی بعد از تابعین بود… وی، علی فرزند جعفر، فرزند محمّد، فرزند علی، فرزند حسین و فرزند امام علی(ع) از تبار بنی هاشم ملقّب به رضاست و بسیار راستگو بود و در سال 203 هجری دنیا را وداع گفت.

منبع: کتاب امام رضا علیه السلام به روایت اهل سنت – محمدمحسن طبسی

[1]– الأنساب، ج 3، ص 74. ر. ک: تهذیب التهذیب، ج 7، ص 340.

[2]– المنتظم فی تواریخ الملوک و الأمَم، ج 6، ص 125.

[3]– عجائب القرآن، ص 59.