حضرت ابوطالب، فرزند عبدالمطّلب، فرزند هاشم، فرزند عبد مناف، فرزند قصی، از طائفه قریش، نامش عبد مناف است.[۱]
گفته شده است که نام ابوطالب، «عمران» است، ولی نام مشهور ایشان، «عبد مناف» است.^[۲] دلیل بر این مطلب، وصیت پدرش عبدالمطلب است که در آن به ابوطالب نسبت به پیامبر اسلام (ص) سفارش کرده، مى‏‌گوید: «اى عبد مناف پس از خود تو را به [حمایت از] موحدى سفارش مى‏‌کنم که پس از پدرش بى‌‏همتا است».^[۳]ابوطالب نیز کنیه آن حضرت است که به مناسبت فرزند بزرگش «طالب»، بوده است.[۴]

منبع: اسلام کوئست

[۱]. طبرسی، فضل بن حسن، إعلام‏الورى، ص ۱۴۴، دار الکتب الإسلامیه، تهران.

[۲]. عسقلانى، ابن حجر، الإصابه فى تمییز الصحابه، محقق، عبد الموجود، عادل احمد، معوض، على محمد، ج ‏۷، ص ۱۹۶، دارالکتب العلمیه، چاپ اول، بیروت، ۱۴۱۵ق.

[۳]. ر.ک: امین عاملى، سید محسن، أعیان الشیعه، ج ‏۱، ص ۳۲۴، دار التعارف‏، بیروت‏، ۱۴۰۳ق‏.

[۴]. ر.ک: همان.