اگر برویم عصر ائمّه علیهم السّلام را ببینیم، غربت عصر ائمّه علیهم السّلام را ببینیم، اصلاً تعجّب می‌کنیم و می‌فهمیم وضع ما خیلی خوب است. واقعاً هم وضع ما خوب است. با نگاه تاریخی عرض می‌کنم؛ می‌گویند: الآن ۳۰ هزار نفر، مدافعان حرم سیّدتنا و سیده الکونین زینب کبری، اخت الحسین در صف ایستادند، التماس می‌کنند می‌گویند: ما برویم. هیچ وقت در تاریخ شیعه یک چنین خبری نبوده است. نه این‌که ما خیلی خوب هستیم، من بگویم: تو خوب هستی، شما هم بگویید: تو خوب هستی. ما خیلی مشکلات داریم، اصلاً موضوع بحث ما این است که در عصر غربت دین چه کار بکنیم. امّا چون ناامید می‌شویم، تجربه لازم داریم، تاریخ برای این خوب است که برویم دوره‌ی ائمّه علیهم السّلام را ببینیم که آن‌جا چطور دین غریب بود بعد إن‌شاءالله بپردازیم که ائمّه علیه السّلام در غربت دین چه کار کردند، دین را احیا کردند. بعد ما می‌فهمیم که خیلی جلو هستیم.

ما با آرمان‌های خود فرسنگ‌ها فاصله داریم؛ ما الآن امام معصوم نداریم این‌طور هستیم. ما امام نداریم. یک نفر است ذره‌ای کمتر از ذره‌ای به او شباهت پیدا کرده است، تقوا دارد، عدالت دارد، جلو افتاده است، ۳۰ هزار نفر حاضر هستند گردن خود را بدهند؛ اگر خود او می‌آمد اوضاع خیلی فرق می‌کرد. نه این‌که ناامید بشویم ولی باید برویم ببینیم آن‌جا چه خبر بوده است؛ لذا اوّل می‌خواهیم یک چند شب به این بپردازیم که غربت زمان ائمّه علیهم الصّلاه و السّلام چطور بوده است که ما احساس ناامیدی نکنیم در آن شرایطی که شرایط آن‌ها خیلی از ما بدتر بوده است، آن‌ها چه کردند. من این حرف را زیاد می‌زنم حرف زشتی است ولی تعبیر عباره اخری برای آن ندارم بعضی از اتّفاقاتی که زمان ائمّه برای امامان ما افتاده است، برای هر انسانی می‌افتاد خودکشی می‌کرد. گاهی هتک حرمت به گونه‌ای است که یک آبرودار… یک آدم بی‌آبرویی که هیچ چیزی نیست و آلوده به همه چیز هست، اثری برای او ندارد اتّفاقی نمی‌افتد. آن که امام رضا علیه السّلام می‌فرماید: چشم ما زخم شده است چون «هَتَکَ حُرْمَتَهُ» این را فقط آبرودار می‌فهمد که چه اتّفاقی افتاده است؛ آن‌ها را برویم ببینیم و بعد ببینیم ائمّه‌ی ما چه کار کردند. موضوع ما خاصّ به سیّد الشّهداء صلوات الله علیه نیست. بعداً به امامان علیهم الصّلاه و السّلام اشاره می‌کنیم.