قَالَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ (ع) ذِکْرُ اللَّهِ مَسَرَّهُ کُلِّ مُتَّقٍ وَ لَذَّهُ کُلِّ مُوقِنٍ.

ترجمه: «یاد خدا، سرور و شادی خاطر اهل تقوا و لذّت و بهجت اهل یقین است.»

شرح: هر کس به یاد خداست، هم‌نشین و هم‌صحبت خداست… و لازمه‌اش صفای نفس و عظمت روح و کمال عقل و ایمان است که هر کس با خدا به واسطه‌ی این صفات انس گیرد، حق را شهود کند. و هر که حُسن الهی را مشاهده کرد، فوق هر لذّت و مسرّت را یافته است؛ چون خدا، کلُّ الجمال و کلُّ الحُسن و کلُّ الوجود است.

پس با شهود مبدء و وجود و آفریننده‌ی حسن و جمال و سلطان مُلک هستی، روح انسان را نشاط بی‌انتها و لذّات حقیقیِ بی‌حدّ و نهایت است؛ چنانکه هر گاه کسی با سلاطین دنیا جلیس و انیس باشد، بدان فخر و مسرّت و ابتهاج یابد؛ امّا میان آن سلطان حقیقی با اینان، تفاوت بین نور و ظلّ و شمس و فییء و حقیقت و مجاز است!

منبع: کتاب پندهای آسمانی، ص ۱۲۶