قَالَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ (ع): حَدُّ الْحِکْمَهِ الْإِعْرَاضُ عَنْ دَارِ الْفَنَاءِ وَ التَّوَلُّهُ بِدَارِ الْبَقَاءِ.

ترجمه: «حدّ حکمت و معنی حقیقی آن، اِعراض از سرای فانی و اشتیاق به عالم بقاء است.»

شرح: یعنی «حکیم» کسی است که از همّت بلند و روح بزرگ، دنیا و لذّات فانی آن را ناچیز داند؛ و تمام توجّهش به عالم بقا باشد؛ و شوق به وطن اصلی و سرای ابدی، دائم او را به یاد آن عالم و به کار مناسب آن سرای جاوید بدارد؛ تا به علم و عمل صالح و احسان و خدمت به خلق پردازد؛ چنانکه حکماء اغلب و خصوص حکیم قدُّوسی: محقّق طوسی چنین بود و عمری همه را به علم و عمل و خدمت به خلق صرف می‌کند و می‌فرمود:

لذّت دنیوی همه هیچ است نزد من              در خاطر از تغیّر آن هیچ ترس نیست

روز تنعّم و شب عیش و طرب مرا                         همچون شب مطالعه و روز درس نیست

منبع: کتاب پندهای آسمانی، ص ۱۲۲