قَالَ أَمِیرَ المُؤمِنِینَ (ع): طَهِّرُوا أَنْفُسَکُمْ مِنْ دَنَسِ الشَّهَوَاتِ تُدْرِکُوا رَفِیعَ الدَّرَجَاتِ.

ترجمه: «نفوس خود را از پلیدی شهوت[ها]، پاک سازید تا به درجات رفیع و روحانی نائل گردید!»

شرح: یعنی هر که بخواهد به مقامات عالی و معارج قدسی ارتقا یابد و از قفس طبیعت، به باغ و گلزار علم و حکمت و معرفت پرواز کند، باید از دنَس و کثافت و زنگار شهوت‌های حیوانی، نفس ناطقه‌ی قدسیّه را مهذّب گرداند و روح را از شوق و لذّات حسّی، طاهر و پاکیزه بدارد، تا پس از تخلیه از شهوات، به صفات ملائکه متّصف گردد، بلکه از فَلَک و مَلَک بالاتر مقام یابد.

و در کلمه‌ی دیگر حضرت (ع) فرمود: کُلَّمَا زَادَ عِلْمُ الرَّجُلِ زَادَتْ عِنَایَتُهُ بِنَفْسِهِ وَ بَذَلَ فِی رِیَاضَتِهَا وَ صَلَاحِهَا جُهْدَهُ.

«هر قدر پایه‌ی انسان بالاتر رود، عنایت و توجّهش به تهذیب نفس و اصلاح اخلاقش و ریاضت و مجاهدتش با نفس، بیشتر شود.»

منبع: کتاب پندهای آسمانی، ص ۱۱۷