قرآن کریم در ارتباط با قیامت و تجسم اعمال آدم، و جزا دیدن انسان در برابر اعمال خویش، می  فرماید قیامت روزى است که انسان منتظر دیدن جزاى اعمالى است که در زندگى دنیا انجام داده، و از پیش فرستاده است. کافر به جهت سختی آن روز، آرزو مى ‏کند اى کاش خاکى بود، فاقد شعور و اراده، و در نتیجه آنچه را انجام داده، مرتکب نشده بود، و جزا داده نمى ‏شد: «إِنَّا أَنْذَرْناکُمْ عَذاباً قَریباً یَوْمَ یَنْظُرُ الْمَرْءُ ما قَدَّمَتْ یَداهُ وَ یَقُولُ الْکافِرُ یا لَیْتَنی‏ کُنْتُ تُرابا»؛[۱] و ما شما را از عذاب نزدیکى بیم دادیم! این عذاب در روزى خواهد بود که انسان آنچه را از قبل با دست هاى خود فرستاده مى ‏بیند، و کافر مى ‏گوید: اى کاش خاک بودم (و گرفتار عذاب نمى ‏شدم)!
این آیه هم زمان می تواند به نام های مختلف قیامت اشاره داشته باشد. به عنوان مثال:
۱ – از آن جا که در آن روز گروه عظیمى به دلیل عملکرد بد خود در دنیا، غرق حسرت و اندوه می شوند. کافران وقتی اعمال زشت خود را مشاهده می کنند، دچار حسرت می شوند، از این رو «یوم الحسره» نامیده می شود.
۲ – در آن روزى که انسان نتیجه اعمالش را می بیند: یَوْمَ یَنْظُرُ الْمَرْءُ ما قَدَّمَتْ یَداهُ، «غابن» (برنده) و «مغبون» (بازنده) شناخته مى ‏شوند، روزى که روشن مى ‏شود چه کسانى در تجارت خود در عالم دنیا گرفتار غبن و زیان و خسران شده ‏اند، «یوم التغابن» می باشد.
۳ -از آن جهت که در آن روز انسان از اعمال و عقاید خلاف خود نادم و پشیمان مى‏گردد؛ و می گوید ای کاش خاک بودم، پشیمانى که نتیجه‏اى برای شخص ندارد، «یوم الندامه» می باشد.
۴ – و به دلیل آن که اعمال و عقاید انسان در آن روز آشکار و برملا می شود، می تواند اشاره به «یوم تبلی السرائر» داشته باشد.

منبع:اسلام کوئست

پی نوشت:

[۱]. نبأ، ۴۰٫