انسانی ارزش دارد که می‌تواند خود را ابدی و ازلی بسازد. می‌تواند جلوه‌ی قدرت مطلقه‌ی خدا باشد. به مرحله‌ی «کُن فَیکون» برسد. «عَبدى أطِعنى حَتّى إجعَلَکَ مِثلى فَانّى أقول کُن فَیکون فَانتَ تَقولُ کُن فَیَکون»[۱] آقا علیّ بن موسی الرّضا (علیه الصّلاه و السّلام) زیر درختی که خشک شده بود نشست. به برکت نزول اجلال حضرت رضا (علیه السّلام) این درخت سبز می‌شود، برگ می‌دهد و مردم از آن استفاده می‌کنند. این قدرت که بدون هیچ فعل و انفعالی…، حالا یک وقت بعدها بشر بتواند درخت خشک را، درخت مرده را بدون فعل و انفعالاتی زنده کند. امّا بدون این‌که آدم دست بزند و اراده‌ی او احیاگر باشد.

[۱]– قصص الأنبیاء، ص ۸۰۱٫