عبدالله بن محمّد بن عامر شِبْراوی شافعی (۱۱۷۲ هـ. ق)

الثامن من الأئمّه علیّ الرضا کان (رض) کریماً جلیلاً مهاباً موقّراً و کان أبوه موسی الکاظم یُحبّه حبّاً شدیداً. و یقال: إنّ علیّ الرضا أعْتَقَ الْفّ مملوک و کان صاحب وضوء و صلاه لیله کلّه یتوضاً‌ و یصلّی و یرقد و هکذا إلی الصباح. قال بعض جماعته: ما رأیتُه قطّاً إلّا ذکرتُ قوله تعالی: «قَلیلاً مِنَ اللَّیْلِ ما یَهْجَعُون…»[۱] قال بعضهم: علیّ الرضا بن موسی الکاظم بن جعفر بن الصادق فاق أهل البیت شأنه و ارتفع فیهم مکانه و کَثُر أعوانه و ظاهر برهانه…  کانت مناقبه علیه و صفاته سنیّه و نفسه الشریفه هاشمیه و أرومته الکریمه نبویّه و کراماته أکثر مِنْ أن تُحْصَرْ و أشْهر مِنْ أن تذکر…[۲]؛

هشتمین امام و پیشوا، علی بن موسی الرضا (ع) است. وی شخصی کریم، بزرگوار، با ابّهت و با وقار بود. پدرش موسی بن جعفر او را بسیار دوست می‌داشت. گفته شده: علی بن موسی هزار بنده را در راه خدا آزاد کرد. آن حضرت اهل وضو و طهارت و پاکی و اهل نماز شب بوده است به گونه‌ای که برای هر نماز شب وضو می‌گرفت و تا صبح مشغول عبادت و بندگی بود. برخی از اطرافیان حضرت می‌گویند: هر گاه امام رضا (ع) را می‌دیدیم یاد این آیه‌ی قرآن می‌افتادیم «قَلیلاً مِنَ اللَّیْلِ ما یَهْجَعُون…»؛ اندکی از شب را می‌خوابند[۳].

بعضی نیز در مورد وی گفته‌اند: علی بن موسی [در دوران خویش] بر تمام اهل بیت برتری داشته و از جایگاه ویژه‌ای برخوردار بوده است. پیروان و یاران بسیار و استدلال‌های او پایه‌های محکم و استوار داشته است. مناقبش والا و اوصافش عالی و اخلاق و روحیاتش هاشمی و سجایای وی نبوی و پیامبرگونه است. کرامات آن حضرت بی‌شمار و نیاز به بیان ندارد.

عباس بن علی بن نور الدین مکّی حسینی موسوی شافعی (۱۱۸۰ هـ. ق)

فضائل علی بن موسی الرضا لیس لها حَدٌّ و لا یَحْصُرها عَدّ و لله الأمر مِنْ قَبْلُ و مِنْ بَعْدُ …[۴]؛

فضایل علی بن موسی هیچ حد و اندازه‌ای ندارد و شمردنی نیست.

منبع: کتاب امام رضا علیه السلام به روایت اهل سنت – محمدمحسن طبسی

[۱]– ذاریات، آیه‌ ۱۷٫

[۲]– الإتحاف بحبّ الأشراف، ص ۳۱۲ – ۳۱۳٫

[۳]– گفتنی است در کتب امامیه این جریان را به برادر امام رضا ع، محمّد بن موسی نسبت داده‌اند. ر. ک: شیخ مفید، الإرشاد فی معرفه حجج الله علی العباد، ج ۲، ص ۲۴۵٫

[۴]– نُزْهه الجلیس و منیه الأدیب الأنیس، ج ۲، ص ۱۰۵٫