ولی باز مهربانی خدا، رأفت خدا، محبّت خدا به بندگان است که فرمود: «وَ اتَّقُوا اللَّهَ»[۱] ما خطر این شش عارضه و شش آسیب را گفتیم. حالا شما را به تقوای الهی دعوت می‌کنیم «وَ اتَّقُوا اللَّهَ». بی‌گدار به آب نزنید. زبان خود را لجام بزنید، زبان خود را محبوس کنید. زبان را رها نکنید، شما را می‌گزد. سمّ آن ایمان شما را می‌کشد. «وَ اتَّقُوا اللَّهَ» تقوای الهی را رعایت کنید.
«إِنَّ اللَّهَ تَوَّابٌ رَحیمٌ» اگر برای شما پیش آمده است و بیچاره شدید، به کسی آسیب زدید. حالا یک فکری به حال خود کنید. تا در توبه باز است، تا حضرت عزرائیل نیامده است، چرا می‌خواهید با وزر و وبال به آنجا بروید. آنجا یقه‌ی شما را می‌گیرند، شما هم عملی ندارید، آن وقت ثواب‌های شما را به او می‌دهند و گناهان آ‌ن‌ها را به گردن شما می‌گذارند. «وَ اتَّقُوا اللَّهَ» تقوای الهی داشته باشید «إِنَّ اللَّهَ تَوَّابٌ رَحیمٌ».
باز تشویق به توبه است. از هر جای ضرر برگردیم منفعت است. اگر زبان ما، اعضا و جوارح ما آلودگی دارد، تا مرض ما مزمن نشده است، تا ریشه‌دار نشده است، تا ملکه نشده است بیایید آن را شست و شو بدهیم، توبه کنیم، از خدا عذرخواهی کنیم، بیاید جبران کنیم. غیبت تو باعث شد که کسی را از کار برکنار کردند. خانواده‌ی او به هم ریخت، نان او بریده شد، صرف استغفار خوب است، چون این کمترین کاری است که باید بکنیم و از پیشگاه خدا معذرت بخواهیم، ولی باید جبران کنیم. همان مقدار که او را بی‌اعتبار کردید، باید سراغ امتیازات او بروید، این طرف و آن طرف از او تعریف کنید تا آن مقداری که او از دست داده است را به او برگردانید.
[۱]– سوره‌ی حجرات، آیه ۱۲٫
پاسخ دهید