یکی از نکاتی که در دوره‌ی نوجوانی به وجود می‌آید، گرایش بچّه‌ها به “دوستان و هم‌سالان” است. بچّه‌ها در دو دوره‌ی زمانی خیلی رفیق باز هستند؛ دوره‌ی اوّل، چهار تا شش سالگی و دوره‌ی دوّم، نوجوانی است.

برخی پدر و مادرها نگران دوستی فرزندشان هستند؛ آن‌ها باید زمانی نگران باشند که این روابط در خفاء و دور از چشم آن‌‎ها انجام می‌شود؛ وقتی نوجوانان زیر نظر بزرگتر‌‌ها به خانه‌ی یک دیگر رفت و آمد کنند، چه عیبی دارد که ساعت‌ها با یک دیگر باشند.

اگر فرزندمان دوستانی دارد که رفتار، گفتار و اخلاق خوبی دارند، عیبی ندارد که پدر و مادر از این رابطه حمایت کنند؛ به عنوان مثال در ماه مبارک رمضان دوستان فرزندمان را به خانه دعوت کنیم و یک شب به او افطاری بدهیم؛ با این کار هم یک نفر را اطعام دادیم و هم دوستی آن‌ها را جهت دار کرده‌ایم. ما وقتی به دوست فرزندمان محبّت ‌کنیم، دیگر او به فرزندمان کار بد یاد نمی‌دهد یا پنهانی به او CD نمی‌دهد؛ چراکه با خود می‌گوید: “پدر و مادر او به من محبّت می‌کنند و این هنر نیست که نمک را بخورم و نمکدان را بشکنم”