فضای تربیتی برای فرزندان دو قلو، یک فضای ویژه است. در این جا عدالت معنای خود را پیدا می‌کند؛ به این معنی که والدین باید در نگاه، محبّت و خرید، عادلانه برخورد کنند.

بیکاریِ زیاد بچّه ها در خانه، باعث دقّت به رفتار بزرگترها و بهانه گیریِ آنها می‌شود. هر چه بیکاری بچّه ها بیش تر باشد، آسیب رسانی آنها به خودشان یا اشیاء بیش تر می‌شود؛ لذا والدین باید فعالیّت بچّه ها را در خانه زیاد کنند. نباید از کودکان در این سن، انتظار بازی کردن با همدیگر را داشت. معمولاً اگر بچّه ها تا دو سالگی در کنار هم قرار بگیرند، پرخاش می‌کنند؛ چراکه هنوز نمی‌توانند تعامل لازم را با هم برقرار کنند و متوجّه نیاز طرف مقابل نمی‌شوند.

روحیّات بچّه ها حتّی در دوقلوهای همسان، با هم متفاوت است؛ لذا والدین نباید آن ها را خیلی در کنار هم  قرار دهند تا رفتار والدین را نسبت به یکدیگر ببینند. پدر و مادر باید به صورت انفرادی، در دو فضای مختلف، با کودکان دوقلو بازی کنند.

والدین باید برای کودکان دوقلو شرایط کاملاً مساوی ایجاد کنند و تا قبل از دو سال، نقاط تلاقی دو کودک را به حدّاقلّ ممکن برسانند. همچنین پدر و مادر باید تا قبل از دوسال، از خریدن اسباب بازی مشترک برای آنها پرهیز کنند. از دو سالگی به بعد، می‌توانند با تهیّه ی اسباب بازی هایی که قابلیّت بازی گروهی را دارند، مثل توپ و مهره های خانه سازی، کودکان را به سمت بازی کردن با یکدیگر سوق دهند.