یکی از دلایل بی نظمی در بچّه ها، تذکّر دادن بیش از حد می‌باشد. والدین باید بدانند که امر و نهی در صورتی بر روی کودکان اثرگذار خواهد بود که با قاطعیّت امّا کم باشد. پدر و مادر باید به جای جملات امری، از جملات توصیفی استفاده کنند.

امر و نهی کردن، روح استقلال را از فرزند می‌گیرد و کودک حس می‌کند همه چیزبه او تحمیل شده است. والدین با امر و نهی کردن آزادی و اختیار را از کودک می‌گیرند و با این کارتابع بودن، به ضمیر ناخداگاه او تلقین می‌شود؛ با این کار شخصیّت کودک، غیر مستقل و اصطلاحاً توسری خور بار می‌آید.

یکی از دلایل پرخاشگری فرزند، فشارهایی است که پدر و مادر، با امر و نهی کردن به فرزند وارد می‌کنند. اگر این امر و نهی کردن ها از حد بگذرد، یک بارِ روانی تولید می‌کند وسنگینیِ این بار، قطعاً در حضور هم سنّ و سالان تخلیه می‌شود.

در روایت نقل شده است که کودک را باید تا هفت سالگی آزاد گذاشت. اگروالدین در هفت سال اوّل، به کودک امر و نهی نکردند، در هفت سال بعد، کودک آماده‌ی پذیرش امر و نهی والدین خواهد شد.