واقعاً آیا یک کودک شش ساله باید پا به پای دوستانش به مغازه برود و هرچه می‌خواهد بخرد؟! پدر و مادر باید این رفت و آمدها را کنترل کنند و به فرزندشان اجازه ندهند که در این محیط‌ها قرار بگیرد؛ البته نه به صورت کلامی بلکه با برنامه ریزی او را از رفتن در این فضاها منع کنند.

گاهی اوقات ما باید بچّه‌ها را در معرض نعمت‌ها و چیزهایی که دارند قرار دهیم؛ مثلاً اگر به خانه‌ی اقوام رفتیم و فرزندمان بهانه گرفت که فلان ماشین را می‌خواهم، به او بگوییم: ببین خود تو چه ماشین‌هایی داری! حتّی ما می‌توانیم به صورت گذرا مقایسه‌ای انجام دهیم؛ مثلاً بگوییم: تو ماشینی داری که دوستت ندارد، او هم آن ماشینی را دارد که تو نداری و قرار نیست هر کس هر چیزی داشت، تو هم داشته باشی!