سنّت پیامبر (صلی الله علیه وآله)  و معصومین (علیهماالسلام)  درباره موهاى پشت لب این بوده که از بلند شدن آن جلوگیرى نموده و آن را کوتاه مى نمودند. رسول خدا (صلی الله علیه وآله)  فرمود: «مجوس ریش خود را مى تراشند و سبیل را بلند مى گذارند، و ما سبیل خود را مى زنیم و ریش خود را بلند مى گذاریم».[۱]

در حدیث دیگرى چنین آمده: «گرفتن از موى پشت لب به طورى که لب آشکار شود از سنت است».[۲]

در سیره امام صادق (علیه السلام)  از برخى یارانشان چنین نقل گردیده است: «دیدم حضرت صادق شارب هاى خود را گرفته به طورى که نزدیک بود به پوست برسد».[۳]

گفتنى است به طور معمول دستورات و توصیه هاى اسلامى حداقل به دو منظور است:

۱ – رعایت بهداشت فردى که با کوتاه کردن موى پشت لب و سبیل در هنگام خوردن و آشامیدن از آلودگى غذاها و نوشیدنى ها جلوگیرى مى شود.

۲ – حفظ هویت فرهنگى و اجتماعى؛ به طورى که فرد مسلمان دنباله رو سلیقه ها و آشفتگى هاى گوناگون از سوى دیگران نباشد. به ویژه کسانى که  بلند گذاشتن سبیل را براى خود آرم و آرمان قرار مى دهند و هویت فرقه اى خودشان را در بلند گذاشتن سبیل به نمایش مى گذارند.

بنابراین آنچه مهم است کوتاه کردن سبیل به مقدارى است که امکان رعایت بهداشت انجام گیرد و از نظر ظاهر به گروه یا فرقه خاصى مشابهت پیدا نشود. چنان که رهبران و بزرگان دینى با ملاحظه این دو اصل اضافات موى پشت لب و سبیل را کوتاه مى کنند اگرچه آن را نیز نمى تراشند.

پی نوشت ها

[۱] – سنن النبى (صلی الله علیه وآله)  با ترجمه، ج۱، ص۹۲٫

[۲] – وسائل الشیعه، ج ۲، ص ۱۱۴٫

[۳] – وسائل الشیعه، ج ۲، ص ۱۱۵٫