پیشوایان ما ساده زیستى را با آراستگى جمع کرده بودند که به نمونه هایى از آن اشاره مى شود:

الف – تن پوش پیامبر (صلی الله علیه وآله)  با لباس هاى متعارف مردم عصر خویش تفاوتى نداشت و هر نوع لباسى را که در دسترس وى قرار مى گرفت مى پوشید.[۱] او به راحتى لباس خود را انتخاب مى کرد و سخت گیر و سخت پسند نبودند البته این ساده زیستى او به معناى بى انضباتى نبود؛ بلکه پیامبر (صلی الله علیه وآله)  در پوشیدن لباس بسیار منظم بود. هنگامى که هیأتى بر او وارد مى شد، زیباترین لباسش را مى پوشید.[۲]

ایشان بیش تر لباس پنبه یا کتان مى پوشید و بیش ترین لباس هایش به رنگ سفید بود و لباس مخصوصى براى نماز جمعه داشت.[۳]

پیامبر (صلی الله علیه وآله) به نظافت و بوى خوش، علاقه داشت؛[۴] ایشان توجه بسیارى به استفاده از بوى خوش داشت و به آینه یا آب مى نگریست و موهایش را شانه مى زد و خود را براى یاران مى آراست.[۵] همواره لباسش پاکیزه بود و مى فرمود: از عوامل ارجمندى مؤمن نزد خداى والا، پاکیزگى لباس اوست.[۶]

ب – حضرت رضا (علیه السلام) نیز ساده زیستى را با آراستگى جمع کرده بود و پاکیزگى را از اخلاق پیامبران مى شمرد.[۷] او درباره لباس زیبا مى فرمود: «حسن (علیه السلام)  لباس هاى زیبا مى پوشید، و جعفر ابن محمد (علیهم السلام) لباس هاى تازه مى خرید و در آب فرو مى برد و سپس در بر مى کرد، و به من مى گفت تو هم [این چنین لباس] بپوش و خود را نو کن؛ زیرا على بن الحسین (علیهم السلام)  جبّه هاى خز را پانصد درهم مى خرید و زمستان مى پوشید و بعد آن را مى فروخت و به فقراء انفاق مى نمود و مى فرمود:[۸]«مَنْ حَرَّمَ زِینَهَ اللَّهِ الَّتِى أَخْرَجَ لِعِبادِهِ وَ الطَّیباتِ مِنَ الرِّزْقِ»؛[۹] «بگو: چه کسى زینت هاى الهى را که براى بندگان خود آفرید و روزى هاى پاکیزه را حرام کرده است؟!».[۱۰]

یاسر، خادم امام رضا (علیه السلام)  مى گوید: حضرت به من فرمود: «براى خود یک جبّه خز بخرید و اگر خواستید پارچه هاى نقش دار تهیه کنید. عرض کردم هر پارچه نقش دارى را بخرم؟ فرمود مگر پارچه نقش دار چیست؟ گفتم: پارچه هاى نقش دارى که در آن پنبه نباشد مى گویند حرام است، فرمود: تو از آن پارچه هایى که در آن پنبه هست بپوش».[۱۱]

امام رضا (علیه السلام)  محاسن خود را با خضاب سیاه مى کرد[۱۲] و موهاى سر و صورت خود شانه مى زد.[۱۳] امام مقید به استفاده از عطر بود؛ روایت شده است که امام از عود هندى و چینى بخور مى کرد، و مشک و گلاب استعمال مى نمود.[۱۴] حضرت رضا (علیه السلام)  عطر زدن را از اخلاق پیامبران مى شمرد[۱۵] و در روایتى، به سیره جدشان اشاره مى نمایند و مى فرمایند: «حضرت زین العابدین مشکدانى داشت از قلع که در آن مشک نهاده بود و وقت لباس پوشیدن و بیرون رفتن از آن مشک به خود مى مالید».[۱۶]

امام همگان را به عطر زدن سفارش مى کرد: «بر هیچ کس روا نیست که از به کار بردن عطر در هر روز خوددارى کند، و اگر قدرت نداشت یک روز در میان خود را خوشبو کند، و اگر باز هم نتوانست در روز جمعه حتماً بوى خوش استعمال نماید».[۱۷]

پی نوشت ها

[۱] – سنن النبى، طباطبایى، ص۶۹٫

[۲] – کنزالعمال، متقى هندى، ج۷، ص ۱۲۲٫

[۳] – سنن النبى، ص ۱۷۳٫

[۴] – مکارم الاخلاق، ابونصر طبرسى، ج۱، ص ۸۲ – ۸۰٫

[۵] – مکارم الاخلاق، ج۱، ص ۸۵٫

[۶] – مجمع الزوائد، هیثمى، ج۵، ص ۱۳۲؛ ر.ک: پیامبر (صلی الله علیه وآله)  و جوان امروز، محمدباقر پورامینى.

[۷] – تحف العقول، ص ۴۵۱٫

[۸] – الکافى، ج۶، ص ۴۵۱٫

[۹] – اعراف ۷، آیه ۳۲٫

[۱۰] – مسند الامام الرضا (علیه السلام) ، عطاردى، ج۲، ص ۳۶۰٫

[۱۱] – الکافى، ج۶، ص ۴۵۲٫

[۱۲] – بحارالانوار، ج۷۳، ص ۱۰۰٫

[۱۳] – بحارالانوار، ج ۷۳، ص  ۱۱۵٫

[۱۴] – عیون اخبارالرضا (علیه السلام) ، ج۲، ص ۱۷۹٫

[۱۵] – الکافى، ج۶، ص ۵۱۲٫

[۱۶] – مکارم الاخلاق، ص۴۲٫

[۱۷] – خصال، ج۲، ص ۳۹۲٫