«ظلم» در مقابل «عدل» به معنای ندادن حق کسی است که صاحب حق است و امام حسین (علیه السّلام) بدین جهت مظلوم تلقی می‌شود که حق ولایت و زعامت بر مسلمین – که از بارزترین حقّ ابا عبد الله- بود از آن حضرت ستانده شد. علاوه بر آن‌که حقی نیز بر عموم مسلمانان داشت و آن عبارت بود از شناختن و محبّت وی که متأسّفانه به جهت تبلیغات سوء، موقعیّت، معنویت و جایگاه رفیع و بلند ایشان نزد مسلمانان، ادا نگشت و با حجاب‌های ظلمانی چون جهالت، خباثت و خیانت، مقام منیع آن چهره‌ی ملکوتی پوشانده شد و آن جلوه الهی، به تمام ظهور و بروز نمایان نگشت!

کشته شدن سیّد الشّهداء (علیه السّلام) در مقابل این دو ظلم بسی ناچیز است، کشتن وی بزرگ‌ترین ظلم به آن حضرت نبود؛ بلکه نشناختن او و نشناساندنش، بزرگ‌ترین ظلم به ایشان در تاریخ بشریت بوده و هست.

باید توجّه داشت در واژه شناسی، واژه‌ی «مظلوم» با کلمه‌ی «مُنظَلَم» متفاوتند، «مُنظَلَم» کسی است که ظلم را می‌پذیرد و هیچ مقاومتی در برابر آن نمی‌کند؛ ولی مظلوم کسی است که به او ظلم می‌شود و او در برابر آن آرام نمی‌نشیند و با تمام وجود و امکانات مبارزه می‌کند. در فرهنگ دینی «ظلم‌پذیری» مذموم و «ظلم‌ستیزی» پسندیده است.

منبع: پرسشها و پاسخهای دانشجویی ویژه محرم؛ دفتر نشر معارف – تدوین و تألیف: گروه مؤلفان