شیخ کلینی به سند خود از امام باقر (ع) نقل کرده است که فرمود:
زمانی که رسول خدا (ص) وفات یافت، «اهل بیت» طولانی‌ترین شب را پشت سر گذاشتند به طوری که گمان کردند دیگر نه آسمان بر آنان سایه خواهد انداخت و نه زمین آنان را بر خواهد داشت. چه این که رسول خدا (ص) دور و نزدیک را در راه خدا به هم پیوند داده بود؛ اهل بیت در چنین حالی بودند که شخصی که او را نمی‌دیدند، امّا سخن او را می‌شنیدند، خطاب به ایشان آواز داد و گفت:
سلام خدا و رحمت و برکات او بر شما اهل بیت باد!، در راه خدا برای هر مصیبتی، شکیبایی هست و برای هر نابودی، نجاتی و برای هر از دست رفته‌ای، جبرانی وجود دارد؛ «هر جانی مرگ را خواهد چشید و قطعاً روز قیامت، پاداش خود را خواهید گرفت؛ پس هر کس از آتش جهنم دور شد و داخل بهشت گردید، سعادت یافت و زندگانی دنیا به جز متاعی فریبنده نیست.»[۱]
خدای متعال شما را انتخاب کرد وبرتری داد و پاکیزه‌تان گردانید و شما را اهل بیت پیامبرش قرار داد و دانش خود را نزد شما به ودیعت نهاد و شما را وارث کتاب خود ساخت و گنجینه‌ی علم و دانش خود و عصای عزّتش را به شما سپرد و برای نور خود، شما را مثال زد و از لغزش‌ها نگاهتان داشت و از فتنه‌ها ایمنی بخشید؛ پس شکیبایی کنید و به عزای الهی تن دهید و بدانید که خدای متعال رحمت خود را نگرفته و نعمتش را از شما نبریده است؛ پس شما اهل و خاندان خدای متعال هستید، همان کسانی که نعمت به وسیله آنان تمام شد و جدایی به اجتماع مبدّل گشت، کلمه‌ی اسلام به وسیله‌ی آنان ائتلاف پذیرفت. و شما دوستان خدای متعال هستید، هر کس از شما پیروی کند، سعادت یافته و هر کس در حقّ شما ستم کند، نابود گشته است؛ خدای متعال هر گاه بخواهد، به یاری شما قادر است و شما نسبت به سرانجام کارها بردبار باشید، چون باز گشت همه‌ی امور به سوی خداست. خدای متعال شما را به عنوان امانت از پیامبرش پذیرفته است و مؤمنان بزرگ و با عظمت زمین را به شما سپرده است؛ پس هر کس امانت خود را ادا کند، خدای متعال پاداش صداقت او را خواهد داد و شما امانت دار هستید؛ هم‌چنین دوستی شما واجب و پیروی شما فرض و لازم شده است. رسول خدا وفات یافت در حالی که دین شما را کامل و راه رهایی شما را روشن کرد، هیچ حجّتی [و بهانه‌ای] برای جاهل بجا نگذاشته، پس اکنون آن کس که نادان باشد، یا خود را به نادانی بزند، با منکر شود، یا فراموش نماید، یا خود را به فراموشی بزند، حساب او با خدای متعال است و خدای متعال در ورای حوائج و نیازهای شما است (خداوند نیازهای شما را برطرف خواهد کرد). شما را به خدا می‌سپارم و بر شما درود می‌فرستم.
راوی گفت: از امام باقر (ع) پرسیدم: چه کسی پیامبر تسلیت را برای اهل بیت آورد؟ فرمود: از جانب خدای متعال بود.
کلینی به سند خود از حمّاد بن عثمان روایت کرده است که گفت:
از امام صادق (ع) شنیدم که می‌فرمود: زنادقه (گروهی بظاهر مسلمان) در سال یکصد و بیست و هشت ظاهر خواهد شد؛ من این را در مصحف (کتاب) فاطمه (ع) دیده‌ام. راوی می‌گوید: پرسیدم: محصف فاطمه (ع) چیست؟ فرمود: خدای متعال وقتی که پیامبرش (ص) را قبض روح کرد، چنان حزنی بر فاطمه (ع) مستولی شد که جز خدای متعال کسی از آن آگاه نیست؛ خدای متعال فرشته‌ای را به سوی او فرستاد که غم و اندوهش را تسلّی دهد و با او سخن بگوید؛ فاطمه (ع) از این موضوع به امیر مؤمنان (ع) گله کرد.[۲] علی (ع) به او فرمود: هر گاه از این موضوع مطّلع شدی و صدا را شنیدی، مرا در جریان قرار ده. پس فاطمه (ع) او را آگاه نمود و امیر مؤمنان (ع) شروع به نوشتن آنچه می‌شنید، کرد تا این که کتابی از آن پدید آید و «مصحف فاطمه (ع)» نامیده شد.
سپس امام صادق (ع) فرمود: بدان که در آن کتاب، چیزی از حلال و حرام نیست ولکن علم و دانش آنچه خواهد شد، در آن وجود دارد.
روی الکلینیّ:
عَنْ الْحُسَیْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ الْأَشْعَرِیُّ، عَنْ مُعَلَّى بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ مَنْصُورِ بْنِ الْعَبَّاسِ، عَنْ عَلِیِّ بْنِ أَسْبَاطٍ، عَنْ یَعْقُوبَ بْنِ سَالِمٍ، عَنْ رَجُلٍ، عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ (ع) قَالَ: لَمَّا قُبِضَ رَسُولُ اللَّهِ (ص) بَاتَ آلُ مُحَمَّدٍ (ع) بِأَطْوَلِ لَیْلَهٍ حَتَّى ظَنُّوا أَنْ لَا سَمَاءَ تُظِلُّهُمْ وَ لَا أَرْضَ تُقِلُّهُمْ لِأَنَّ رَسُولَ اللَّهِ (ص) وَتَرَ الْأَقْرَبِینَ وَ الْأَبْعَدِینَ فِی اللَّهِ، فَبَیْنَا هُمْ کَذَلِکَ إِذْ أَتَاهُمْ آتٍ لَا یَرَوْنَهُ وَ یَسْمَعُونَ کَلَامَهُ، فَقَالَ: السَّلَامُ عَلَیْکُمْ أَهْلَ الْبَیْتِ وَ رَحْمَهُ اللَّهِ وَ بَرَکَاتُهُ، إِنَّ فِی اللَّهِ عَزَاءً مِنْ کُلِّ مُصِیبَهٍ وَ نَجَاهً مِنْ کُلِّ هَلَکَهٍ وَ دَرَکاً لِمَا فَاتَ (کُلُّ نَفْسٍ ذائِقَهُ الْمَوْتِ وَ إِنَّما تُوَفَّوْنَ أُجُورَکُمْ یَوْمَ الْقِیامَهِ فَمَنْ زُحْزِحَ عَنِ النَّارِ وَ أُدْخِلَ الْجَنَّهَ فَقَدْ فازَ وَ مَا الْحَیاهُ الدُّنْیا إِلَّا مَتاعُ الْغُرُورِ)[۳] إِنَّ اللَّهَ اخْتَارَکُمْ وَ فَضَّلَکُمْ وَ طَهَّرَکُمْ وَ جَعَلَکُمْ أَهْلَ بَیْتِ نَبِیِّهِ وَ اسْتَوْدَعَکُم عِلْمَهُ وَ أَوْرَثَکُمْ کِتَابَهُ وَ جَعَلَکُمْ تَابُوتَ عِلْمِهِ وَ عَصَا عِزِّهِ وَ ضَرَبَ لَکُمْ مَثَلًا مِنْ نُورِهِ وَ عَصَمَکُمْ مِنَ الزَّلَلِ وَ آمَنَکُمْ مِنَ الْفِتَنِ، فَتَعَزَّوْا بِعَزَاءِ اللَّهِ فَإِنَّ اللَّهَ لَمْ یَنْزِعْ مِنْکُمْ رَحْمَتَهُ وَ لَنْ یُزِیلَ عَنْکُمْ نِعْمَتَهُ، فَأَنْتُمْ أَهْلُ اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ الَّذِینَ بِهِمْ تَمَّتِ النِّعْمَهُ وَ اجْتَمَعَتِ الْفُرْقَهُ وَ ائْتَلَفَتِ الْکَلِمَهُ وَ أَنْتُمْ أَوْلِیَاؤُهُ، فَمَنْ تَوَلَّاکُمْ فَازَ وَ مَنْ ظَلَمَ حَقَّکُمْ زَهَقَ، مَوَدَّتُکُمْ مِنَ اللَّهِ وَاجِبَهٌ فِی کِتَابِهِ عَلَى عِبَادِهِ الْمُؤْمِنِینَ، ثُمَّ اللَّهُ عَلَى نَصْرِکُمْ إِذَا یَشَاءُ قَدِیرٌ فَاصْبِرُوا لِعَوَاقِبِ الْأُمُورِ، فَإِنَّهَا إِلَى اللَّهِ تَصِیرُ قَدْ قَبِلَکُمُ اللَّهُ مِنْ نَبِیِّهِ وَدِیعَهً وَ اسْتَوْدَعَکُمْ أَوْلِیَاءَهُ الْمُؤْمِنِینَ فِی الْأَرْضِ فَمَنْ أَدَّى أَمَانَتَهُ آتَاهُ اللَّهُ صِدْقَهُ، فَأَنْتُمُ الْأَمَانَهُ الْمُسْتَوْدَعَهُ وَ لَکُمُ الْمَوَدَّهُ الْوَاجِبَهُ وَ الطَّاعَهُ الْمَفْرُوضَهُ وَ قَدْ قُبِضَ رَسُولُ اللَّهِ وَ قَدْ أَکْمَلَ لَکُمُ الدِّینَ وَ بَیَّنَ لَکُمْ سَبِیلَ الْمَخْرَجِ، فَلَمْ یَتْرُکْ لِجَاهِلٍ حُجَّهً، فَمَنْ جَهِلَ أَوْ تَجَاهَلَ أَوْ أَنْکَرَ أَوْ نَسِیَ أَوْ تَنَاسَى فَعَلَى اللَّهِ حِسَابُهُ وَ اللَّهُ مِنْ وَرَاءِ حَوَائِجِکُمْ؛ وَ أَسْتَوْدِعُکُمُ اللَّهَ وَ السَّلَامُ عَلَیْکُمْ. فَسَأَلْتُ أَبَا جَعْفَرٍ (ع) مِمَّنْ أَتَاهُمُ التَّعْزِیَهُ؟ فَقَالَ: مِنَ اللَّهِ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى.[۴]
روی الکلینیّ:
عَنْ عِدَّهٌ مِنْ أَصْحَابِنَا، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ عُمَرَ بْنِ عَبْدِ الْعَزِیزِ، عَنْ حَمَّادِ بْنِ عُثْمَانَ قَالَ: سَمِعْتُ أَبَاعَبْدِاللَّهِ (ع) یَقُولُ: تَظْهَرُ الزَّنَادِقَهُ فِی سَنَهِ ثَمَانٍ وَ عِشْرِینَ وَ مِائَهٍ وَ ذَلِکَ أَنِّی نَظَرْتُ فِی مُصْحَفِ فَاطِمَهَ (ع) قَالَ: قُلْتُ: وَ مَا مُصْحَفُ فَاطِمَهَ؟
قَالَ: إِنَّ اللَّهَ تَعَالَى لَمَّا قَبَضَ نَبِیَّهُ (ص) دَخَلَ عَلَى فَاطِمَهَ (ع) مِنْ وَفَاتِهِ مِنَ الْحُزْنِ مَا لَا یَعْلَمُهُ إِلَّا اللَّهُ عَزَّوَجَلَّ فَأَرْسَلَ اللَّهُ إِلَیْهَا مَلَکاً یُسَلِّی غَمَّهَا وَ یُحَدِّثُهَا، فَشَکَتْ ذَلِکَ[۵] إِلَى أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ (ع) فَقَالَ: إِذَا أَحْسَسْتِ بِذَلِکِ وَ سَمِعْتِ الصَّوْتَ قُولِی لِی فَأَعْلَمَتْهُ بِذَلِکَ فَجَعَلَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ (ع) یَکْتُبُ کُلَّ مَا سَمِعَ حَتَّى أَثْبَتَ مِنْ ذَلِکَ مُصْحَفاً قَالَ: ثُمَّ قَالَ أَمَا إِنَّهُ لَیْسَ فِیهِ شَیْءٌ مِنَ الْحَلَالَ وَ الْحَرَامِ وَ لَکِنْ فِیهِ عِلْمُ مَا یَکُونُ.[۶]
[۱] ـ آل عمران: ۱۸۵٫
[۲] ـ به علّت حفظ نکردن، و گفته شده: به خاطر تنهایی و ترس از آن فرشته.
[۳]ـ آل عمران: ۱۸۵٫
[۴] ـ الکافی ۱: ۴۴۵ ح ۱۹٫
[۵] ـ لعدم حفظها و قیل: لرعبها (ع) من الملک حال وحدتها به و انفرادها بصحبته، الکافی عن الفیض.
[۶] ـ الکافی ۱: ۲۴۰ ح ۲، بصائرالدرجات ۱۵۷ ح ۱۸، البحار ۴۳: ۸۰ ح ۶۸٫
پاسخ دهید