ابن سعد گفته است:

عبدالله بن محمّد بن عمر بن علیّ بن‌ ابی‌طالب (ع) گفت: وقتی رسول خدا (ص) در تابوت نهاده شد، علی (ع) آواز داد و گفت: کسی جلو نایستد که نماز حضرت را امامت کند؛ چه این که او، امام شما است، چه زنده و چه مرده. پس مردم گروه گروه داخل می‌شدند و صف به صف بر آن حضرت نماز می‌خواندند، بدون این که امامی داشته باشند؛ تکبیر می‌گفتند در حالی که علی (ع) مقابل رسول خدا (ص) ایستاده بود و می‌فرمود: درود و رحمت و برکات خدا بر تو باد ای پیامبر خدا! خدایا! گواهی می‌دهیم که هر چه بر او نازل کردی، همه را ابلاغ نمود امّت خویش را نصیحت کرد و در راه خدا به مجاهدت پرداخت تا خدای متعال دین خود را عزّت بخشید و کلمه‌ی او، کمال یافت؛ خدایا! ما را از کسانی قرار ده که از قرآن پیروی می‌کنند و ما را بعد از وی ثابت قدم بدار و بین ما و او، جدایی می‌نداز! و مردم آمین می‌گفتند تا این که مردان بر او نماز گزاردند؛ سپس نوبت زنان رسید و بعد کودکان.

قال ابن سعد:

أخبرنا محمّد بن عمر، حدّثنی عبد اللّه بن محمّد بن عمر بن علیّ ابن أبی طالب، عن أبیه، عن جدّه علیّ قال: لمّا وضعٍ رسول اللّه (ص) على السّریر، قال علیّ:  أَلّا یقوم علیه أحدٌ لعلّه یؤمّ؟ هو إمامکم حیّاً و میّتاً! فکان یدخل النّاس رَسَلاً رسلاً فیصلّون علیه صفّاً صفّاً لیس لهم إمام، و یکبّرون و علیّ قائم بحیال رسول اللّه (ص)، یقول: سلام علیک أیّها النّبیّ و رحمه اللّه و برکاته! اللّهمّ إنّا نشهد أن قد بلّغ ما أنُزل إلیه و نصح لأمّته، و جاهد فی سبیل اللّه، حتّى أعزّ اللّه دینه و تمّت کلمته! اللّهمّ فاجعلنا ممّن یتّبع ما أنزل اللّه إلیه، و ثبّتنا بعده، و اجمع بیننا و بینه! فیقول النّاس: آمین آمین! حتّى صلّى علیه الرّجال، ثمّ النّساء، ثمّ الصّبیان.^[۱]

[۱] ـ الطّبقات الکبری ۲۲: ۲۲۲٫