گفتا به ناله کای تن مجروح چاک چاک!

آیا تویی حسین؟ «فَیا لَتَنی فِداک»!

آیا تویی برادر زینب؟ که این چنین

با پیکرر برهنه، بَرم خفته ای به خاک

شد وقت آن که از غم تو، نالم آن چنان

کز سوز آه من! بشود عالمی ، هلاک

من خواهر تو، زینبم، اکنون به پای خیز

ای یادگار جدّ و پدر! «لَیسَ لی سِواک»

روز ی بدیدمت به روی سینه ی نبی

اکنون چه حالت است؟ «وَ یا لَیتَ لَم اَراک!»

پروانه وار بال و پرم سوخت در غمت

جانم بسوز تا نکشم آه سوزناک

نه تاب دیدنت بُوَدم، نی توان هجر

آب از سرم گذشت؛ ز غرقم دگر چه باک؟

دانستم آن که خصم، سرت را ز تن بُرید

اما «وَ ما عَلِمتُ فَمَن قَطعَ یَداک»

این غم کُشد مرا که تو دادی به دشمن، آب

آبت نداد خصم، « و ما ذلِکَ جَزاک»

شاعر: مهدی خطّاط