امام باقر (ع) به زُراره، دستور دادند و ارشادش کردند که ای زراره! نماز که می‌خوانی با اقبال و با توجّه بخوان، خشوع در نماز داشته باش و بدان آن مقدار از نماز تو که در آن توجّه داری حساب می‌شود، اگر حواست پرت شد، دنبال چیزهای مختلف از قبیل گرفتاری‌های روزگار و غیره رفتی، این مقدار از نماز حساب نمی‌شود.

فرمودند: ای زراره! با انگشتهایت بازی کن، با لباست بازی نکن، فقط اقبال و توجّه داشته باش؛ امروزه می‌گویند تمرکز داشته باش در نماز. سپس امام (ع) فرمودند: «وَ لَا تَقُمْ إِلَى الصَّلَاهِ مُتَکَاسِلًا» با حالت کسل و سستی وارد نماز نشو، چُرت و پینکی نزن و با احساس سنگینی و سختی وارد نماز نشو.

بعد امام باقر (ع) ادامه می‌دهند: «خداوند سبحان نهی کرده است که افراد با حالت خواب آلوده نماز بخوانند و باز نهی فرموده از این‌که با حالت کسالت و خمیازه یا بی‌رغبتی و سستی بایستند و نماز بخوانند.»

خداوند درباره‌ی منافقین می‌فرماید: «وَ إِذا قامُوا إِلَى الصَّلاهِ قامُوا کُسالى‏ یُراؤُنَ النَّاسَ»[۱]؛ یعنی هنگامی که به نماز می‌ایستند با سستی و کسالت به نماز می‌ایستند و خود را به مردم می‌نمایانند (در نمازشان ریا می‌کنند) این نمازی که با کسالت و سستی است و یا خدای نخواسته نمازی که در آن ریا باشد، این نماز، نماز منافقین است.[۲]

سعی کنیم عاشق نماز باشیم و نماز را دوست بداریم و بگوییم خدا را شکر که به ما اجازه داده است با او صحبت کنیم، اگر خدا به من اجازه نمی‌داد و من از این فیض محروم بودم، به کجا باید پناه می‌بردم!

با این عشقی که به خدای رحمان رئوفِ مهربان داری، با او صحبت کن؛ نه در حال کسالت و خمیازه کشیدن.

خدا کند که من و شما و نسل ما از نمازگزاران واقعی باشیم. موقع نماز با نشاط وارد نماز بشویم و همیشه سعی کنیم اوّل وقت با توجّه و دقت نماز بخوانیم و نماز را برای خودمان باعث خیر و برکت قرار بدهیم.

منبع: کتاب لحظه های عروج؛ انتشارات پیام هادی علیه السلام

[۱]ـ سوره نساء، آیه‌ی ۱۴۲٫

[۲]ـ کافی، ج ۳، ص ۲۹۹، ح ۱٫ سند حدیث خوب مانند صحیح است (مرآه العقول، ج ۱۵ ص ۷۴).